ქართული

პარალელური

მამცნებ მე ყოფით ვყო.

არამედ ვეცხლისა მისთჳს, რომელ სთქუ დავედრებად გაბალის თანა, და ვითარ ჴელ-ვიწიფო მოღებად მისგან? რამეთუ მე არაჲ ვიცი იგი, და არცა მან მიცის მე. რაჲ სასწაული მივსცე მას, რაჲთა იცნას და ჰრწმენეს ჩემი და მომცეს ვეცხლი იგი? და არცაღა გზაჲ ხუჟიკეთისაჲ ვიცი.

მიუგო ტობი და ჰრქუა მას: ჴელითწერილი მომცა მე და ჴელი იგი წერილი ჩემი წარმოვიღე. და ერთი იგი გავყავით ორად და ერთი იგი წარმოვიღე და ერთი იგი დავდევ ვეცხლისა მის თანა. აჰა ესერა ესე ოცდაექუსი წელი არს, ვინაჲთ დავჰვედრე ვეცხლი იგი. და მისცა მას ჴელითწერილი იგი და ჰრქუა მას: აწ, შვილო, იძიე ვინ კაცი სარწმუნოჲ, რომელი მივიდეს შენ თანა მივსცეთ მას სასყიდელი; და წარვედ და მოიღე ვეცხლი იგი, ვიდრე მე ცოცხალღა ვარ.

და განვიდა ტუბია ძიებად კაცისა, რომელი წარვიდეს მის თანა ხუჟიკეთად, მეცნიერი გზისაჲ. და პოა რაფაელ, მდგომარე წინაშე მისსა.

და ჰრქუა მას ტობია: ვინაჲ ხარ, ჭაბუკო? და მან ჰრქუა: ძეთაგან ისრაელისა ერისათა. ერთი ძმათაგანი შენთაჲ. მოსრულ ვარ აქა საქმედ მოდგინედ მოშაკობისა. ჰრქუა მას ტუბია იცი-ა მისლვად ხუჟიკეთად?

და მან ჰრქუა: ფრიად ვიცი და მეცნიერ ვარ გზათა ყოველთა. ხუჟიკეთად სრულ ვარ მრავალგზის და დავადგრი გაბაელის თანა, ძმისა ჩუენისა, რომელი მყოფ არს ჰრაგუეს ხუჟიკეთისასა და შორავს ეკბატანასა გზაჲ ორისა დღისაჲ განწესებული. ჰრაგაჲ არს მთასა ზედა, ხოლო ეკბატანაჲ შორის ველსა.

და ტუბია ჰრქუა მას: მგებდ მე აქა, ჭაბუკო, ვიდრემდე ვაუწყო მამასა ჩემსა, რამეთუ მიჴმს მე, რაჲთა მოხჳდე ჩემ თანა. და მიგცე შენ სასყიდელი შენი.

და ჰრქუა: აჰა გელი შენ, არამედ ნუ ჰყოვნი.

და შევიდა ტობია და უთხრა ტუბის, მამასა თჳსსა, და ჰრქუა: აჰა ესერა, ვპოე კაცი ძმათა ჩემთაგან, რომელი წარვიდეს ჩემ თანა. და ჰრქუა მას: მომიწოდე მე აქა, რაჲთა უწყოდი, რომლისა ტომისაჲ არს, რაჲთა წარვიდეს შენ თანა.

და განვიდა ტუბია და მოუწოდა მას. და მოვიდა მისა. და მოიკითხა იგი ტუბი პირველად. და ჰრქუა ანგელოზმან მან: მშჳდობაჲ შენ ზედა!

და ჰრქუა მას ტუბი: რომლისა ტომისაჲ ხარ და რომელთა მამათაჲ, ძმაო?

და მან ჰრქუა მას: რაჲ გნებავს? ტომსა და მამულსა ეძიებ, ანუ სასყიდლით-მოდგინესა, რომელი წარვიდეს ძისა შენისა თანა? და ჰრქუა მას ტუბი: ძმაო, ჭეშმარიტად მინებს ცნობად სახელი შენი, რომლისა ნათესავისაჲ ხარი შენ?

და თქუა ანგელოზმან მან: მე ვარ აზარია ანანიაჲს სახლისაგან სედემის დიდისა, ძმათაგან შენთა.

და ჰრქუა მას ტუბი: ცოცხლებით მოხუედ და ცხორებული, და ნუ განმირისხნები მე, რამეთუ მინებს ცნობად ჭეშმარიტებით მამული შენი. და აჰა ესერა ძმაჲ ჩემი ხარი შენ და ნათესავისა კეთილისა და სახიერისაჲ. ვიცოდენ ანანია და ნათანიელ, ორნი ძენი სედემისნი, რამეთუ იგინი ჩემ თანა მოვიდიან იერუსალემდ, თაყუანის-სციან მათ მუნ ჩემ თანა. და არა შესცთეს კაცნი ესე, ძმანი ჩუენნი, ცთუმასა მას თანა ძეთა ისრაელისათასა. ძირისაგან კეთილისა ხარი, ძმაო, მშჳდობით მოხუედ.

და მე მიგცე შენ სასყიდელი შენი დღისაჲ და საზრდელი შენი იყოს მსგავსად ძისა ჩემისა.

და წარვედ ძისა ჩემისა თანა. და მერმე გირთო-ვეღა სასყიდელსა ზედა შენსა.

და მოუწოდა ტუბიას ძესა თჳსსა და ჰრქუა მას: შვილო, მზა იყავ და განვედ ძმისა შენისა თანა; ხოლო ღმერთმან, რომელი არს ცათა ზედა, მიგიყვანენ თქუენ მუნ მშჳდობით და მოგაქციენინ მათსა? ცოცხლებით. და ანგელოზი მისი თანა-გივიდოდიენ თქუენ.

და ტიროდა დედაჲ მისი. ჰრქუა მან ტუბის: რაჲსა წარავლინე ყრმაჲ ესე? ანუ არა ეგე არსა კუერთხი ჴელისა ჩუენისაჲ? და ესე განვალს და შემოვალს ჩუენ ზედა.

ყოველი ვეცხლი ვეცხლსა ნუ ეწიოს, არამედ ნასხურ ძისა ჩემისა იყავნ.

ვითარცა მოცემულ არს ჩუენდა ცხორებად უფლისა მიერ, ეგრეცა ვცხონდეთ.

და ჰრქუა მას ტუბი: ნუ გეშინინ, ცოცხლებით მივიდეს და ცოცხლებით მოვიდეს ჩუენდა, ნუ გეშინინ!

ანგელოზი სახიერი თანა-უვიდოდის მას და წარემართოს გზაჲ მისი და მოიქცეს ცოცხლებით.

და განვიდა ყრმაჲ იგი და ანგელოზი იგი და წარემართნეს, და ძაღლი იგი მათ თანა. და მოვიდეს ვიდრე ტიგრისამდე მდინარისა და დაადგრეს განსუენებად მუნ.

და შთავიდა ყრმაჲ იგი მდინარესა მას დაბანად პირისა. და მოეხჳა თევზი ფერჴთა მისთა, და ჴმა-ყო ყრმამან მან.

და ჰრქუა მას ანგელოზმან მან: შებმა-უყავ მას და შეიპყარ ეგე! შეიკრძალა ყრმამან მან თევზი იგი, და აღმოიღო იგი ჴმელად ქუეყანად.

და ჰრქუა ანგელოზმან მან ყრმასა მას: განაპე ეგე და გამოიღე გული მაგისი და ნავღელი და ტყირბი და დადევ ეგე კრძალულად, რამეთუ საჴმარ არს ეგე წამლად.

და ყო ეგრე ყრმამან მან. ხოლო თევზი იგი შეწუეს და შეჭამეს და ნეშტი იგი დაჰმარხეს საგზალად.

და წარვიდეს ორნივე და მოვიდეს ვიდრე ხუჟიკეთამდე.

და ჰრქუა ტუბია ანგელოზსა მას: რაჲ წამალ არს გული, და ტყირბი და ნავღელი?

[ხოლო მან ჰრქუა] მას: გული და ტ[ყირბი კუმევად წინაშე კაცის]ა, რომლისაჲ არნ შ[ემთხუევაჲ ეშმაკი]საჲ, გინა ს[ულისა ბოროტისაჲ. და ივ]ლტინ მისგან.

[და ნავღელი ცხებად] თუალთა, რომელ[სა არნ თეთრი, შთაბერვ]ად მას, და გ[ანიკურნიან.

და მიიწი]ვნეს ეკბატანად.

[და ჰრქუა ანგელოზმან მან] ყრმასა მას: [ჰრაგუე]ლის სადა ჯე]რ-არს ჩუენდა განსუენება]დ დღეს, და [კაცი იგი ნათესავ]ისა არს, [და ასული ერთი უვი]ს მას და [ხილვითა კეთი]ლი ფრიად და [სამართალ არს] დამკჳდრე[ბად მამაჲ მისი.

და შენდა ს]ამართა[ლ არს მოყვანება]დ იგი, რამეთუ შ[ენდა მახლობელ] არს იგი უმეტეს ყოველთა, და იგი მჴნე არს და გონიერ ფრიად. და მამასა მისსა უყუარს იგი.

და აწ ისმინე ჩემი და ვეტყოდი მისთჳს და მოგითხოვო იგი დღეს. და ოდეს მოვიქცეთ ჰრაგავით, მაშინ ვყოთ ქორწილი მისი; ვიცი, რამეთუ ვერ ჴელ-ეწიფოს ჰრაგუელს სიტყჳსგებად შენდა, რამეთუ შენდა არს თჳსობაჲ მისი უფროჲს ყოველთა კაცთა, რამეთუ იცის, უკუეთუ მისცეს იგი სხუასა ქმარსა თანა-მდებ არს სიკუდილისა სამართლისაებრ წიგნისა მოსესისა. და მოვიყვანოთ იგი და მივიყვანოთ მამისა შენისა.

და ჰრქუა ტუბია ანგელოზსა: მასმიეს, ძმაო, მისთჳს, რამეთუ მიცემულ არს იგი ქმართა და მოსწყდიან იგინი სასძლოსა შინა მათსა ღამე, რაჲ შევიდიან მისა. და მესმა, იტყოდეს ვინმე, ვითარმედ ეშმაკმან მოსრნის იგინი.

და აწ მეშინის მე ეშმაკისა მის, რამეთუ ჰყუარობს იგი მას და მას არაჲ ავნის, უკუეთუ ვის ჰნებავნ მიახლებად მისა, მოკლის იგი; ნუუკუე მოვკუდე და შთავჴადო სიბერეჲ მამისა ჩემისაჲ სალმობით საფლავად, [რამეთუ იამავრი ვარი მე და] ძეჲ სხუაჲ, გინა ასული არა უვის მათ, რაჲთა ოდეს მოსწყდენ, ვინ დაჰფლნეს იგინი.

და ჰრქუა ანგელოზმან მან: არა გაჴსოვს მცნებაჲ მამისა შენისაჲ, რამეთუ გრქუა შენ მოყვანებაჲ ცოლისაჲ სახლისაგან მამისა შენისა? და აწ ნუ გეშინინ, რამეთუ მე ვიცი, ვითარმედ მიგცეს შენ და ნურაჲ ზრუნვაჲ გიცნ ეშმაკისა მისთჳს.

რაჟამს მოიყვანო იგი და შეხჳდე მისა სასძლოსა, დასდვა გული იგი და ტყირბი თევზისაჲ მის სიცხესა ზედა საკუმეველთასა,

და არქუ მას აღდგომაჲ პირველად, დადგრომაჲ ფერჴთა თჳსთა ზედა, და ილოცევდით ორნივე და ევედრენით უფალსა და მოგცეს მან კურნებაჲ. და წყალობაჲ იყოს თქუენდა, და შეხჳდე მისა და გესხნენ ამისგან შვილნი, რამეთუ შენდა არს სამართალ მოყვანებად იგი საუკუნითგან.

და ვითარცა მოვიდეს იგინი ეკბატანად და მოიწინეს ჰრაგუელისსა, და პოეს იგი მჯდომარე კართა წინაშე ეზოჲსათა. და მოიკითხეს იგი, და მანცა მოიკითხნა იგინი. და ჰრქუა მათ: ძმანო, მშჳდობით მოვედით სახლსა ძმისა თქუენისასა.

და ვითარცა შევიდეს სახიდ, და ჰრქუა ჰრაგუელ ედნას, ცოლსა თჳსსა: ვითარ ესე ჭაბუკი ჰგავს ტობის, ძმასა ჩემსა?

ჰკითხა მათ და ჰრქუა: ვინანი ხართ თქუენ, ძმანო? და მათ ჰრქუეს: ნინევით, ნატყუუნავისაგანნი ძეთაგან ნეფთალემისთა.

ედნა ჰრქუა მათ: იცით-ა ტუბი, ძმაჲ ჩუენი? და მათ ჰქუეს: ვიცით.

და ჰრქუა: ცოცხლებით არს-ა? და უთხრა ტუბია, ვითარმედ: მამაჲ ჩემი არს.

და აღდგა რაგუელ და ამბორს-უყოფდა მას, ტიროდა და ჰრქუა: კურთხეულ იყავ შენ, შვილო კაცისა კეთილისა და სახიერისაო. ჵ დიდთა ბოროტთა, რამეთუ დაბრმა კაცი მართალი, რომელი იქმოდა მოწყალებასა. და შეიტკბო ტუბია, ძე ძმისა თჳსისაჲ, და ტიროდა ქედსა ზედა მისსა და ამბორს-უყოფდა მას.

და ედნა, ცოლი მისი, და სარა, ასული მისი, ტიროდეს და შეიწყნარნეს იგინი გულს-მოდგინედ.

და დაკლეს ვერძი და დაიბანნეს და დასხდეს სერობად.

და ჰრქუა ტუბია რაფაელს, ანგელოზსა მას: აზარია, ძმაო, ეტყოდე ჰრაგუელს, ასულისა მისისათჳს, რაჲთა მომცეს მე იგი ცოლად.

და ესმა ესე ჰრაგუელს და ჰრქუა ტუბიას: შვილო, ჭამე, სუ და განმხიარულდი ამას ღამესა. ვიცი, რამეთუ არა ჯერ-არს სხუასა მიცემად ასული ჩემი, არამედ შენ.

ხოლო გითხრა შენ ჭეშმარიტი, შვილო, რამეთუ მივეც ეგე შჳდთა ქმართა და ყოველნი მოსწყდეს ღამე, ვითარცა შევიდიან მისა. და აწ ჭამე და სუ.

და მოუწოდა დედასა მისსა და ჰრქუა გამოღებად წიგნისაჲ. და დაწერა წიგნი შერთვისაჲ, რაჲთა მისცენ მას იგი ცოლად სამართლისაებრ წიგნისა მოსესისა. და მოიღო დედამან მისმან, დაწერა და დაჰბეჭდა.

და მაშინღა ჭამეს და სუეს.

და ჰრქუა ჰრაგუელ ედნას, ცოლსა თჳსსა: მზა ყავ საუნჯეჲ სხუაჲ და შეიყვანე ასული ჩუენი მუნ.

და ყო მან ეგრე: და შეიყვანა იგი სასუენებელსა მას და შეიტკბო იგი. და ტიროდა და თქუა:

ნუ გეშინინ, ასულო, ყავნ ღმერთმან ცათამან ამას ღამესა წყალობაჲ და მოგხედენ შენ და მოგეცინ შენ სიხარული მწუხარებისა მის წილ შენისა პირველისა.

და იყო, ვითარცა აღასრულეს განცხრომაჲ იგი სიხარულისაჲ, აღდგეს დაწოლად და შეიყვანეს ტუბია სასუენებელად.

და მოეჴსენა ტუბიას სიტყუაჲ იგი რაფაელისი და მოიღო გული იგი თევზისაჲ მის და ტყირბი და დაასხა იგი ნაკუერცხალსა მას საკუმეველთასა.

და სულმან მან თევზისამან განაძო ეშმაკი იგი ქალისა მისგან და განეშორა. და ივლტოდა იგი ზენა კერძო ეგჳპტისა ადგილთა. და რაფაელ შეკრა იგი მუნ.

და ტუბია ჰრქუა სარას: დაო, აღდეგ და განწმიდენ. და ვილოცოთ და ვევედრნეთ პირსა უფლისასა, და ყოს ჩუენ ზედა წყალობაჲ და ცხორებაჲ ამას ღამესა.

და თქუა ტუბია: კურთხეულ ხარ შენ, უფალო, ღმერთო მამათა ჩუენთაო, და კურთხეულ არს სახელი წმიდაჲ შენი ყოველთა მიმართ ნათესავთა საუკუნეთა. გაკურთხევდენ შენ ყოველნი დაბადებულნი შენნი.

შენ შეჰქმენ კაცი ადამ და მიეც მას ცოლი, მსგავს მისა, ორთა მათგან იქმნა თესლი კაცთაჲ. და შენ სთქუ, ვითარმედ: არა კეთილ არს ყოფაჲ კაცისა მარტოჲსაჲ, უქმნეთ მას შემწე და მსგავსი მისი.

და აწ, უფალო, შენ უწყი, რამეთუ არა სიძვით მოვიყვანებ დასა ამას ჩემსა, არამედ სამართალითა შჯულისაჲთა, რაჲთა შევიწყალნეთ ჩუენ, უფალო, მე და ესე, და რაჲთა თანად დავბერდეთ ჩუენ ურთიერთას და მომცენ ჩუენ შვილნი კურთხევად.

და ზოგად თქუეს ამენი.

და ჰრქუა რაგოელ მონათა თჳსთა მოთხრაჲ საფლავისაჲ ღამე: რამეთუ თქუა, უკუეთუ მომკუდარ იყოს, დავჰფლან იგი ღამე, რაჲთა არავინ აგრძნეს და არა ვიქმნეთ საყუედრელ და საცინელ.

და იყო, ვითარცა განვიდეს მონანი იგი მოთხრად საფლავისა, მოუწოდა ჰრაგუელ ედნას, ცოლსა თჳსსა.

მიავლინე ერთი მჴევალთაგანი სასუენებელად და იხილენ, უკუეთუ მშჳდობით არიან.

და მიავლინა ედნა მჴევალი, და განაღო კარი სასუენებელისაჲ და სანთელი აქუნდა ჴელსა მისსა და იხილა, და ეძინა მათ ერთად მშჳდობით.

გამოვიდა და უთხრა. და მიავლინა ქმრისა თჳსისა და ჰრქუა, ვითარმედ: მშჳდობით არიან.

და აკურთხეს ღმერთი და თქუეს: კურთხეულ ხარ შენ, უფალო, ღმერთო ცათა და ქუეყანისაო, ყოვლითა კურთხევითა სრულითა და წმიდითა. გაკურთხევდენ შენ ყიველნი ანგელოზნი შენნი და ყოველნი დაბადებულნი შენნი, გაკურთხევდედ შენ ყოველნი რჩეულნი შენნი, გაკურთხევდეთ შენ ყოველთა მიმართ საუკუნეთა. შენ ხარ, რომელმან ჰგუემი და ჰკურნი.

კურთხეულ ხარ შენ, რამეთუ მახარე ჩუენ და არა გუექმნა ჩუენ ეგრეთ, ვითარ-იგი ვჰგონებდით, არამედ მრავლისაებრ წყალობისა შენისა ჰყავ ჩუენ თანა.

და კურთხეულ ხარ შენ, რომელმან აკურთხენ ორნი იამავრნი და მშობელნი მათნი. და მიეც მათ წყალობაჲ და ცხორებაჲ და სრულ ჰყავ ცხორებაჲ მათი წყალობასა თანა სიხარულით.

და მოვიდეს მონანი იგი და ჰრქუა მათ, რაჲთა მიასხან საფლავსა მას, ვიდრე განთენებადმდე, რაჲთა არავინ აგრძნეს.

და ედნას, ცოლსა თჳსსა, ჰრქუა, რაჲთა მზა ყოს პური დიდი. და მროწლად მირბიოდა იგი. და მოიბნა მიერ ორნი ზუარაკნი და ოთხი ვერძი და ბრძანა მომზადებაჲ მათი.

და მოუწოდა ტუბიას, ეფუცა მას და ჰრქუა: არა განხჳდე სახლით ჩემით ვიდრე მეათოთხმეტედ დღედმდე, და რაჲთა ახარო სულსა ასულისა ჩემისასა სალმობიერსა.

და ზოგი მონაგებთა ჩემთა მიერი მიიღე მეყსეულად და წარვედ მშჳდობით მამისა შენისა. და ნეშტი იგი, რაჲცა იყოს სხუაჲ, ოდეს მოვსწყდეთ მე და ცოლი ჩემი, თქუენი არს.

მაშინ მოხედნა ტუბია რაფაელს და ჰრქუა მას:

ძმაო აზარია, წარიბენ ამიერ ორნი აქლემნი და ოთხნი მონანი და წარვედ ჰრქად გაბაელისა და მიეც მას ჴელითწერილი ესე და მოიღე მისგან ვეცხლი იგი და მოიყვანე იგიცა შენ თანა ქორწინსა ამას.

მაშინ წარემართა რაფაელ და მონანი იგი მის თანა და ჰრაგად მოვიდეს გაბაელისა და დაადგრეს მუნ. და მისცა რაფაელ ჴელითწერილი იგი გაბაელს. და აუწყა მას ტობიაჲსთჳს, ვითარმედ მოიყვანა მან ცოლად ასული ჰრაგუელისი და არს იგი მუნ. და ხადეს მას ქორწინსა მას. და აღდგა გაბაელ და მოიხუნა გუდანი იგი და უჩუენნა ბეჭედნი. და აღრაცხეს ვეცხლი იგი და აჰკიდეს აქლემთა მათ თანა და აღიმსთუეს განთიად.

და მოვიდეს ზოგად გაბაელის თანა ქორწილსა მას რაგუელისსა და პოეს ტუბია ინაჴითმჯდომარეჲ. და აღ-თავ-იქცია ტუბია ამბორს-უყო გაბაელს, და მოიკითხა რაფაელცა. და თქუა გაბაელ: კურთხეულ არს ღმერთი, რომელმან მოგცა შენ მშჳდობაჲ, რამეთუ ძეჲ კაცისა სახიერისაჲ და კეთილისაჲ და ქუელისმოქმედისაჲ ხარი შენ. კურთხეულ იყავ შენ და მამაჲ შენი და დედაჲ შენი, და კურთხეულ იყავნ ცოლი შენი და მამაჲ მისი და დედაჲ მისი.

ხოლო ტობი რაცხდა დღეთა, ვინაჲთ დღითგან განვიდა ტუბია, ძე მისი. ოდეს გარდაჴდეს დღენი იგი, შეწუხნა ტუბი

და თქუა: მო-სადმე-კუდა გაბაელ და არავინ მოსცა ვეცხლი იგი ძესა ჩემსა.

და გოდებდა მისთჳს და იტყოდა:

ვაჲ მე, შვილო, ნათელო თჳალთა ჩემთაო, რაჲსა-მე განგიტევე შენ წარსლვად ჩემგან?

და თქუა ანნა: წარმიწყმდა შვილი ჩემი! და განვიდის და გზათა მიმოიმსტრობნ, უკუეთუ მოვალს ძეჲ მისი ვიდრე მზის დასლვადმდე. და შევიდის სახლად თჳსა და არაჲსა გემოჲ იხილის, არცა დაიძინის.

და თქუა ჰრაგუელ: მე წარვავლინნე მოციქულნი ტუბისა, მამისა შენისა, ვაუწყო მას ჩემთჳს, ხოლო შენ იყავ მცირედ დღე ჩემ თანა.

და ჰრქუა მას ტობია: ნუსადა, მამაო ჩემო, გლოცავ შენ, წარმგზავნე მე, რაჲთა არა მწუხარე იყოს მამაჲ ჩემი.

და აღდგა ჰრაგუელ და მოიყვანა სარა, ასული თჳსი, და მისცა იგი ტუბიას. და მისცა მას ყოველთაგან მონაგებთა მისთა ზოგი: მონები და მჴევლები, ზროხაჲ და ცხოარი, ვირები და აქლები, ოქროჲ და ვეცხლი და სამოსელი დიდძალი ფრიად.

და წარავლინნა იგინი, და ამბორს-უყო მათ ჰრაგუელ და ჰრქუა: წარვედით, შვილნო, ცოცხლებით და ღმერთმან ცათამან წარგიმართენ თქუენ, და მიხილვანმცა შვილნი თქუენნი პირველ სიკუდილისა ჩემისა.

და ამბორს-უყო ტობიას და სარას, ასულსა თჳსსა, და ჰრქუა მას: ასულო, პატივ-ეც მამამთილსა შენსა და დედამთილსა შენსა, რამეთუ იგინი არიან ამიერითგან მამა-დედა შენდა, ვითარცა ჩუენ ვიყვენით შენდა. ვიდოდე, ასულო, ცოცხლებით!

და განვიდა და წარვიდა ტუბია სიხარულით და აკურთხევდა ღმერთსა ცისა და ქუეყანისასა და ილოცვიდა და თქუა: მეყავნ მე პატივისცემაჲ სიმამრისა ჩემისაჲ და სიდედრისა ჩემისაჲ, ვითარცა მამა-დედათა ჩემთაჲ, ყოველთა დღეთა ცხორებისა მათისათა.

და წარვიდეს გზასა მათსა და მოვიდეს კესარიადმდე, რომელ არს წინაშე ნინევისა.

და ჰრქუა რაფაელ ტუბიას: შენ იცი, ვითარ დაუტევეთ მამაჲ შენი.

და აწ წარუსწროთ და მზა უყოთ სახლი, ხოლო ცოლი შენი მოვიდეს მოცალედ შემდგომად ჩუენსა.

და წარვიდეს ორნივე, და ძაღლი იგი რბიოდა უწინარეს მათსა.

და ჰრქუა რაფაელ ტუბიას: მიიღე ნავღელი თევზისაჲ მის ჴელსა შენსა. და იყოს, ვითარცა მიეახლო მამასა შენსა, იგი მოგიჴდეს შენდა ამბორისყოფად, და თუალნი მისნი აღებულ იყვნენ.

და შენ შთააცრცუ[ე] ნავღელი იგი თუალთა მისთა, და შესტკივეს წამალი იგი და მოჰჴადოს თეთრი თუალ[თაგან] და აღიხილნეს თუალნი მამამან შენმან და იხილოს ნათელი.

და განვიდა კუალად ანნა მიგებებად ძისა თჳსისა. და მოეხჳა მას, დავარდა ქედსა მისსა ზედა და თქუა: ვინაჲთგან გიხილე შენ, შვილო, და აწ თუ მოვკუდე, არღარა ვწუხ მე, რამეთუ ვიხილე პირი შენი. და მოვიდა ტუბისა.

და იგი დგა კართა ზედა, და ოდეს ესმა ჴმაჲ ძისა თჳსისაჲ, უნდა მიგებებაჲ მისი და ეჩქუეფებოდა აქა და იქი.

და მორბიოდა ტუბია მამისა თჳსისა. და მიყო ტუბი პირი მისი ამბორისყოფად ძისა თჳსისა, და ორნივე თუალნი განხუმულ იყვნეს. და შთააცცჳა ტუბია ნავღელი იგი თევზისაჲ თუალთა მისთა. და დაიწუხნა თუალნი მისნი ტობი, რამეთუ შესტკივეს. და თქუა: რაჲსა ჰყავ ესე, შვილო? და ჰრქუა ტუბია: დაითმინე, მამაო, რამეთუ წამალი მიტევებისაჲ არს.

და აღიხილნა და იხილა ნათელი. და აკურთხევდა ღმერთსა, და მიჰხედა ძესა თჳსსა და ამბორს-უყოფდა მას და ჰრქუა: აწ გიხილე, შვილო.

კურთხეულ არს უფალი, რამეთუ ვიხილე ძეჲ ჩემი, და აჰა ესერა, ვხედავ ძესა ჩემსა. კურთხეულ არს სახელი უფლისაჲ საკჳრველთმოქმედისაჲ.

და შევიდეს ტუბი და ანნა, ცოლი მისი, სახიდ. და უხაროდა მათ და აკურთხევდეს ღმერთსა ყოველივეთჳს, რავდენი იქმნა მათთჳს. და უთხრა ტუბია მამასა თჳსსა, ვითარ-იგი წარემართა გზაჲ მისი. და მოიღო ვეცხლი იგი. და მოიყვანა სარა ასული ჰრაგუელისი ცოლად. და აჰა ესერა, არს, მახლობელად ბჭეთა მოვალს.

განიხარეს ტუბი და ანა და განვიდეს მიგებებად სძლისა მის, ძისცოლისა მათისა. და იხილეს ნათესავთა მათთა და ყოველთა, რომელნი შეემთხუეოდეს. და უკჳრდა, რამეთუ ვიდოდა სამ დღე ყოვლითა ძალითა თჳთ ტობი და არავინ წინა-უპყრობდა მას. და აკურთხევდა ჴმითა მაღლითა ტუბი ღმერთსა. რამეთუ შეიწყალა იგი ღმერთმან და აღუხილნა თუალნი მისნი.

და ოდეს მიეახლა ტობი სარას, ძისცოლსა თჳსსა, აკურთხა იგი და ჰრქუა მას: მოგუალე, რამეთუ ცოცხლებით მოხუალ, ცოცხლებით ასულო. კურთხეულ არს ღმერთი, რომელმან მოგიყვანა შენ ჩემდა, და კურთხეულ მამაჲ შენი და კურთხეულ დედაჲ შენი და კურთხეულ იყავნ ტუბია, ძეჲ ჩემი, და კურთხეულ იყავ შენ, ასულო!

და იყო სიხარული დიდი მას დღესა შინა ყოველთა ჰურიათაჲ, რომელნი იყვნეს ნინევს შინა.

მოვიდეს მისა აქიაკაროს და ნაბალ, ძმათა შვილნი მისნი და უხაროდა ტობის თანა. ყვეს ქორწილი მრავლითა სიხარულითა.

და ოდეს აღასრულეს ქორწილი იგი, ჰრქუა ტობი ძესა თჳსა ტუბიას: მივცეთ სასყიდელი კაცსა მას, რომელი წარვიდა შენ თანა.