ქართული

პარალელური

წიგნი სიტყუათა ტობისნი ტობიელისნი, ძისა ანანიელისნი, ძისა გაბაელისნი, ძისა ანაველისნი, ნათესავისაგან ასერისი, ტომისაგან ნეფთალემისნი,

რომელი წარიტყუენა დღეთა ენნემესერისთა, მეფისა ასურასტანისათა, თეზბეთ, რომელ არს მარჯუენით კერძოსა, რომელ არს ნეფთალემისი, გალილიას, ზემო კერძო ასერსა.

მე, ტობი, გზათა ჭეშმარიტებისათა ვიდოდე და სიმართლისათა ყოველთა დღეთა ცხორებისა ჩემისათა, და მოწყალებანი და ქველის საქმენი მრავალნი ვყვენ ძმათა მიმართ ჩემთა და ნათესავთა ჩემთა, რომელნი თანა-მივიდოდეს მე, მი-რაჲ-ვიდოდით ჩუენ სოფლად ასურასტანელთა - ნინევედ.

და ოდეს ვიყავ სოფელსა ჩემსა, ქუეყანასა ისრაელისასა, სიჭაბუკესა ჩემსა ყოველი ტომი ნეფთალემისი, მამისა ჩემისაჲ, განდგა სახლისაგან დავითისა იერუსალემით, რომელი გამორჩეულ იყო ყოვლისაგან ტომისა ისრაელისა მსხუერპლის შეწირვად ყოვლისა ტომისა. და განწმიდა ტაძარი იგი სამკჳდრებელისა მაღლისაჲ და აღაშენა ყოველთა მიმართ ნათესავთათჳს საუკუნეთაჲსა.

რამეთუ ყოველნი ტომნი, რომელნი თანა-განდგეს და სახლი ნეფთალემისი, მამისა ჩემისაჲ, უზორვიდეს დანს შინა ჴბოსა მას ოქროჲსასა, რომელი ქმნა იორობუამ, მეფემან ისრაელისამან, და მაღალთა ზედა ყოველთა მთათა გალილიაჲსათა.

ხოლო მე მარტოჲ მივიდი მრავალგზის იერუსალემად დღესასწაულთა, ვითარცა წერილ არს ყოვლისათჳს ისრაელისა ბრძანებითა საუკუნეთა, პირველთა ნაყოფთასა და ათეულთა ნაყოფისათა პირველნარისუავი ცხოვართაჲ მივიღე

და მივსცი იგი მღდელთა, ძეთა ჰარონისთა, საკურთხეველსა და ყოველთა ნაყოფთა ათეულსა მივსცემდ ძეთა ლევისთა, რომელნი ჰმსახურებდეს იერუსალემს.

ხოლო მესამე ათეული მივსცი, ვიეთა-იგი ჯერ-არნ, ვითარცა-იგი მამცნო მე დებორა, მამის დედამან ჩემმან, რამეთუ ობოლი დავშთი მამისაგან ჩემისა.

და ვიქმენ მამაკაც, და მოვიყვანე ანნა ცოლად, ნათესავი მამისა ჩემისაჲ, და მესუა მისგან ტობია.

და რაჟამს წარვიტყუენე ნინევად, ყოველნი ძმანი ჩემნი და ნათესავისა ჩემისაგანნი ჭამდეს პურსა წარმართთასა.

ხოლო მე დავიცევ თავი ჩემი ჭამისაგან,

და მომცა მე ღმერთმან მადლი და ხატი წინაშე ენემესერ მეფისა, და ვიყავ მისსა ვაჭარ.

და მივიდოდე ხუჟიკეთად, დავვედრე გაბაელს, ძმასა გაბრიაჲსსა, ჰრაგუელს შინა ხუჟიკეთისასა ვეცხლისაჲ ათი ტალანტი, რომელ არს ათი ქანქარი.

და ოდეს მოკუდა ენემესარ მეფე, მეფობდა სენაქერემ, ძე მისი, მის წილ, და გზანი მისნი შფოთ იყუნეს, და ვერღარა ვიკადრე მისლვად ხუჟიკეთა.

და დღეთა ენემესარისთა მოწყალებასა მრავალსა ვჰყოფდი ძმათა ჩემთათჳს.

პურსა ჩემსა ვსცემდ მშიერთა და სამოსელსა - შიშუელთა. და უკუეთუ სადა ვინ ვიხილი ნათესავისა ჩუენისაგანი, მომკუდარი და განგდებული უკანა კერძო ზღუდესა ნინევისასა, დავჰფლევდ მათ,

და რაოდენთა მოსწყუედდა სენაქერემ მეფე, მო-რაჲ-ვიდა სივლტოლით ჰურიასტანით, დავჰფლევდ მათ პარვით, რამეთუ მრავალნი მოსრნა გულისწყრომით; და ეძიებდა მეფე გუამებსა მათსა და არა პოვა.

მი-ვინმე-ვიდა ნინეველი და უთხრა ჩემთჳს მეფესა, ვითარმედ მე დავჰფლევდ მკუდრებსა მას. და დავემალე, რამეთუ ვაგრძენ, ვითარმედ მეძიებენ მე მოკლვად, შემეშინა და ვივლტოდე.

და აღიჭრეს ყოველი ნაყოფი მათი და არარაჲ დამიშთა თჳნიერ ხოლო ანნაჲსა, ცოლისა ჩემისა, და ტობიაჲსა, ძისა ჩემისა.

და არღა წარსრულ იყუნეს ერგასისნი დღენი, მოკლეს იგი ორთა ძეთა მისთა, და წარივლტოდეს იგინი და წარვიდეს მთათა არატით კერძო. და მეფობდა საკერდონ, ძე მისი, მის წილ. და დაადგინა მან აქიაქაროს, ძე ანაელისი, ძმისწული ჩემი, ყოველთა ზედა რჩეულთა სამეუფოჲსა მისისათა და ყოველთა ზედა განსაგებელთა მისთა.

და ევედრა აქიარქოს ჩემთჳს მეფესა. და მოვედ ნინევედ, რამეთუ აქიარქოს იყო ღჳნისა მნე და ბეჭედსა ზედა და განმგებელ და სიტყჳსმყოფელ, სამწიგნობროსა მწერალ. და დაადგინა საკერდონსორ შემდგომად თჳსა. ხოლო იყო იგი ძმისწული ჩემი.

და ოდეს მოვედ სახედ ჩემდა, მოჲყვანეს ანა, ცოლი ჩემი, და ტობია, ძე ჩემი. და იყო ერგასისთაჲ მათ დღესასწაული, რომელ არს წმიდაჲ შჳდთა მათ შაბათთაჲ. მიმიზდეს მე პური ჩემი და დავჯედ ჭამად.

და ვიხილე სანოვაგე მრავალი და ვარქუ ძესა ჩემსა: წარვედ და მოჲყვანე, ვინცა ჰპოო ძმათაგანი ჩუენთაჲ ნაკლულევანი, რომელსა ეჴსენოს უფალი; და აჰა ესერა, გელი შენ.

და მოვიდა და მრქუა მე: მამაო, ერთი ვინმე ნათესავისა ჩუენისაჲ შეგულარძნილი დაგდებული უბანთა ზედა.

ხოლო მე ვიდრე პურის ჭამამდე აღვდეგ, აღვიღე და შევიღე სახლსა, ვიდრემდე დაჰჴდა მზე.

მოვიქეც, დავიბანე და ვჭამე პური ჩემი მწუხარებით.

და მომეჴსენა წინაწარმეტყუელებაჲ ამოსისი, ვითარმედ: გარდაიქცენ დღესასწაულნი თქუენნი გლოვად და ყოველნი სიხარულნი თქუენნი გოდებად. ხოლო მო-რაჲ-ვიჴსენე ესე, ვტიროდე.

და ოდეს დაჰჴდა მზე, წარვედ და დავჰფალ იგი.

და მოძმენი მეკიცხევდეს მე და იტყოდეს: არღარა ეშინის ამას მოკლვისაგან. ამის საქმისათჳს ივლტოდა და კუალად მკუდართავე დაჰფლავს.

და მასვე ღამესა დავჰფალ იგი, მოვედ და დავწევ შეგინებული კედელსა თანა ეზოჲსასა და პირსა არა დამებურა.

და არა ვიცოდე, რამეთუ სირები იყო კედელსა და თუალნი ჩემნი მეხილნეს. და დამაჯუეს თუალთა ტფილი სირთა მათ, და მიმექცა თეთრი თუალთა ჩემთა.

ხოლო ცოლი ჩემი ანა ნადობდა სადედოსა. და მიუძღუანებნ უფალსა მათსა და მოჲღებნ სასყიდელსა.

და მეშჳდესა თუესა ამის იგრიკისასა მოჰკუეთნა ქსელნი და მიუძღუანნა იგინი უფალთა მათთა. და მოსცეს სასყიდელი და დაურთეს მას ზედა თიკანი.

ხოლო ვითარცა შემოვიდა, იწყო ბარიდ თიკანმან მან. და ვარქუ მას: ვინაჲ მოვა თიკანი ესე? ნუუკუჱ მპარავი არს? მიეც უფალთა თჳსთა, ვისიცა არს, რამეთუ არა ჯერ-არს ნაპარევი ჭამად.

ხოლო მან თქუა: ნიჭად მომცეს ეგე სასყიდელსა ზედა. და არა მრწმენა მისი. ვეტყოდე, რაჲთამცა მისცა უფალთა მისთა, და ვჰრისხევდი მას. ხოლო მან მომიგო და მრქუა: სადა არიან მოწყალებანი და სიმართლენი შენნი? აჰა ესერა განცხადნა ყოველი შენ ზედა.

და შევწუხენ და ვტიროდე და ვილოცევდ ურვით და ვიტყოდე:

მართალ ხარ შენ, უფალო, და ყოველნი საქმენი და გზანი შენნი მოწყალება არიან და ჭეშმარიტება, და სასჯელსა სიმართლისა და ჭეშმარიტებისასა შჯი უკუნისამდე.

მომიჴსენე მე და მოჲხილე ჩემ ზედა და ნუ შურსა ეძიებ ცოდვათა ჩემთასა და უმეცრებასა მამათა ჩემთასა, რომელთა ცოდეს შენ წინაშე.

რამეთუ არა ისმინნეს მცნებანი შენნი და მიმცენ ჩუენ მიმოდასატაცებელად და ტყუეობად და იგავად და საყუედრელად ყოველთა წარმართთა, რომელთა შორის განბნეულ ვართ.

ხოლო აწ, ყოველნი მსჯავრნი შენნი ჭეშმარიტ არიან ყოფად ჩემგან ცოდვათა ჩემთათჳს, რამეთუ არა ვყვენით მცნებანი შენნი, რამეთუ არა ვიდოდეთ ჭეშმარიტებით წინაშე შენსა.

ხოლო აწ სათნოებისაებრ ნებისა შენისა ყავ წინაშე შენსა ჩემ თანა, ბრძანე მიღებაჲ სულისა ჩემისაჲ, რაჲთა განვეტეო და ვიქმნე მიწა; რამეთუ უმჯობეს არს ჩემდა სიკუდილი, ვიდრე ცხორებასა, რამეთუ ყუედრებაჲ ნაცილი მესმა და მწუხარებაჲ დიდი არს ჩემ თანა. ბრძანე განტევებაჲ ჩემი ურვილებისაგან ჩემისა აწვე საუკუნესა მას ადგილსა და ნუ გარე-მიიქცევ, პირსა შენსა ჩემგან.

მას დღესა შინა შეჰხუდა სარას, ასულსა ჰრაგუელისსა, ეკბატანს ხუჟიკეთისასა ყუედრებაჲ მჴევალთაგან მამისა მისისათა.

რამეთუ მიცემულ იყო იგი შჳდთა ქმართა, და ასმოდეოსი, ბოროტი ეშმაკი, მოსრვიდა მათ ვ~ე შესლვამდე მისა მის თანა, ვითარცა არს წესი დედათაჲ. და ჰრქუეს: არა გიცნობიეს-ა, რომელსა დაგიშდობიან ქმარნი? რამეთუ შჳდი ქმარი გესუა და ერთისაცა მათგანისა არა სახელ-გედვა შენ ცოლად.

რაჲსათჳს უკუჱ მტანჯავ? უკუეთუ იგინი მოსწყდეს, ვიდოდე შენცა მათ თანა, ნუმცა გჳხილავს შენი ძე, გინა ასული უკუნისამდე.

ესე ვითარცა ესმა, შეწუხნა ფრიად, ვიდრე მოშთობადმდე თავისაცა და თქუა: მარტოჲ ვარ მე მამისა ჩემისაჲ, უკუეთუ ვყო ესე, საყუედრელ არს თავისა ჩემისა და სიბერე მისი შთაჴდა სალმობით ჯოჯოხეთად.

და ევედრებოდა უფალსა სარკუმლით გამო და იტყოდე: კურთხეულ ხარ შენ, უფალო, ღმერთო ჩემო, და კურთხეულ არს სახელი შენი, წმიდაჲ და პატიოსანი, უკუნისამდე, გაკურთხევდეთ შენ ყოველნი საქმენი უკუნისამდე.

და არა შევაგინე სახელი ჩემი და მამისა ჩემისაჲ ქუეყანასა ამას ტყუეობისა ჩემისასა. მარტოჲ შობილ ვარ მამისა ჩემისაგან და არა უვის სხუაჲ შვილი, რომელმანცა დაიმკჳდრა იგი. არცა ძმაჲ ახლოს, არცა ძე ძმისაგან არს, რაჲთამცა დაუმარხე მას თავი ჩემი ცოლად. აჰა ესერა, წარმიწყმდეს შჳდნი ქმარნი, ამიერითგან რაჲსა არს ცხორებაჲ ჩემი? და უკუეთუ არა ჯერ-გიჩნს სიკუდილი ჩემი, ბრძანე მოხედვაჲ ჩემი და შემიწყალე მე, რაჲთა არა მესმეს ყუედრებაჲ.

და შეისმნეს ლოცვანი ორთანივე წინაშე ღმრთისა.

და მოჲვლინა რაფაელ ანგელოზი განკურნებად ორთავე: ტობის გარდაჴდად თეთრი თუალთაგან და სარა, ასული ჰრაგუელისი, მიცემად ტობიას, ძესა ტობისსა, ცოლად; და შეკრვად ასმოდეოსი, ბოროტი ეშმაკი, რაჲთა ტობია იხუედროს დამკჳდრებად იგი. მას ჟამსა ოდენ მოვიდა ტობი და შევიდა სახედ თჳსა; და სარა, ასული რაგუელისი, გარდამოვიდა ქორთაგან თჳსთა.

მას ჟამსა მოჲჴსენა ტობი ვეცხლი იგი, რომელი ვედრად მიეცა გაბაელს ჰრაგუელსა ხუჟიკეთისასა

და თქუა გულსა თჳსსა: მე ვითხოე სიკუდილი, რაჲსა არა მოუწოდე ტობიას, ძესა ჩემსა, რაჲთა ვაუწყო მას ვიდრე სიკუდილადმდე ჩემდა?

და მოუწოდა მას და ჰრქუა: ყრმაო, მო-რაჲ-ვკუდე, დამფალ მე და ნუ უგულებელს-ჰყოფ დედასა შენსა, პატიოსნად იპყარ იგი ყოველთა დღეთა ცხორებისა შენისათა და ჰყოფდი სათნოებასა მისსა და ნუ შეაწუხებ მას.

მოჲჴსენე, ყრმაო, რამეთუ მრავალნი ჭირნი იხილნა შენ ზედა მუცელსა მისსა. და ოდეს მოკუდეს, დაჰფალ იგი ჩემ თანა საფლავსა ჩემსა.

ყოველთა დღეთა, შვილო, უფალი ღმერთი ჩუენი გეჴსენენ და ნუ ინებებ ცოდვათ, გარდასლვად მცნებათა მისთა. სიმართლესა იქმოდე ყოველთა დღეთა ცხორებისა შენისათა და ნუ მიხუალ გზათა სირცუჲსათა.

ნაყოფთაგან შენთა ჰყოფდი წყალობასა და ნუ გეშურობნ თუალი შენი ყოფად მოწყალებისა შენისა, ნუ უგულებელს-ჰყოფ გლახაკთა, რაჲთა არა მიგექცეს შენგან პირი ღმრთისაჲ.

ვითარცა გაქუნდეს შენ, სიმრავლისაებრ ჰყოფდი წყალობასა, უკეთუ მცირედი გაქუნდეს, მცირედისაებრ ჰყოფდი წყალობასა. ნუ გეშინინ.

რამეთუ მოწყალებაჲ სიკუდილისაგან იჴსნის, არა უტევის შესლვაჲ ბნელსა.

ნიჭი კეთილი არს მოწყალებაჲ ყოველთა, რომელთა ყონ იგი წინაშე მაღლისა.

ეკრძალე, ყრმაო, ყოვლისაგან სიძვისა, და ცოლი პირველად მოჲყვანე ნათესავისაგან მამათა შენთაჲსა. ნუ მოჲყვანებ უცხოთესლსა, რომელი არა იყოს ტომი მამათა შენთაჲ, რამეთუ ძენი წინაწარმეტყუელთანი ვართ: ნოესი, აბრაამისი, ისაკისი, იაკობისი. მამანი ჩუენნი საუკუნითგან მოჲჴსენე, შვილო, რამეთუ ამათ ყოველთა მოჲყვანნეს ცოლნი ძმათაგან თჳსთა და იკურთხნეს შვილთა შორის შენთა. და ნათესავმან მათმან დაიმკჳდროს ქუეყანაჲ.

და აწ შენ, ყრმაო, გიყუარდენ შენ ძმანი და ნუ ამპარტავნობს გული შენი ძმათა ზედა შენთა და ძეთა და ასულთა ერისა შენისათა მოყვანებად თავისა შენისა ცოლი მათგან,

სასყიდელი ყოვლისა კაცისაჲ, რომელი გიქმოდის შენ, ნუ დაადგრების შენ თანა, არამედ მიეც მას მეყსეულად; ჰმონებდე თუ უფალსა, მოგაგოს კეთილი. ეკრძალე, შვილო, ყოველთა შინა საქმეთა შენთა და იყავ სწავლულ ყოველთა შინა სლვათა შენთა.

და რომელი შენ გძულს, სხუასა ნუვის უყოფ, ღჳნოსა მთრვალობით ნუ სუამ და ნუ იქცევინ შენ თანა მთრავლობაჲ ყოველთა შინა გზათა შენთა.

პური შენი ეც მშიერსა და სამოსელი შენი - შიშუელსა და ყოვლისა ნამეტნავისა შენისა ჰყოფდი მოწყალებასა, და ნუ გშურობნ თუალი შენი ყოფად მოწყალებისა.

ზრახებასა ყოველთაგან გონიერთა ეძიებდი და ნუ შეურაცხ-ჰყოფ ყოველსა ზრახებასა საჴმარსა.

და ყოველსა ჟამსა აკურთხევდი უფალსა შენსა და მისგან ითხოვდი, რაჲთა ყოველნი გზანი შენნი წარმართებულ იყვნენ და ყოველნი ალაგნი და ზრახვანი შენნი წარემართნენ, რამეთუ ყოველთა წარმართთა არა აქუს ზრახვაჲ, არამედ უფალმან მოსცეს ყოველი კეთილი, და რომელი უნებნ, დაამდაბლის, და აწ შენ, ყრმაო, გეჴსენენ მცნებანი ჩემნი და ნუ აღიჴოცებიედ გულისაგან შენისა.

და აწ გაუწყო შენ, რამეთუ ათი ტალანტი დამივედრებიეს ვეცხლისაჲ გაბაელს, რომელ არს ათი ქანქარი, ძესა გაბრიაჲსსა ჰრაგუელს ხუჟიკეთისასა.

ნუ გეშინინ, ყრმაო, რამეთუ დავგლახაკენით. გაქუს ფრიად, უკეთუ გეშინოდეს ღმრთისა, და განეშორო ყოვლისაგან ცოდვისა და ჰყოფდე სათნოებასა წინაშე მისსა.

მიუგო ტობია და ჰრქუა: მამაო, ყოველსა, რომელსა მამცნებ, ყოფით ვყო.

არამედ ვეცხლისა მისთჳს, რომელ სთქუ ვედრებაჲ გაბაელის თანა, ვითარ ჴელ-ვიწიფო მოღებად? რამეთუ მე არა ვიცი იგი, არცა მან მიცის მე. რაჲ სასწაული მივსცე მას, რაჲთა იცნას და ჰრწმენეს ჩემი და მომცეს ვეცხლი იგი? და არცაღა გზაჲ ხუჟიკეთისაჲ ვიცი.

მიუგო ტობი და ჰრქუა: ჴელითწერილი მომცა მე და წარმოვიღე. ხოლო ერთი იგი ორად განვყავ: და ერთი წარმოვიღე და ერთი დავდევ ვეცხლსა მას თანა. აჰა ესერა, ესე ოცდაექუსი წელი არს, ვინაჲთგან მივეც ვეცხლი იგი. მისცა მას ჴელითწერილი იგი და ჰრქუა: აწ, შვილო, იძიე ვინ კაცი სარწმუნოჲ, რომელი მოვიდეს შენ თანა და მივსცეთ მას სასყიდელი; და წარვედ და მოიღე ვეცხლი იგი, ვიდრე ცოცხალღა ვარ.

და განვიდა ტობია ძიებად კაცისა, რაჲთა წარვიდეს ხუჟიკეთა, მეცნიერი გზისაჲ. და პოვა რაფაელ, მდგომარე წინაშე მისა.

ჰრქუა მას ტობია: ვინაჲ მოხუალ ჭაბუკო? ხოლო მან ჰრქუა: ძეთაგან ისრაელისთა. ერთი ძმათაგანი შენთაჲ. და მოსრულ ვარ აქა საქმედ და მოდგინებად მუშაკობისა. ჰრქუა მას ტობია იცი-ა მისლვაჲ ხუჟიკეთს?

და მან ჰრქუა: ფრიად ვიცი და მეცნიერ ვარ ყოველთა გზათა მისთა. და ხუჟიკეთა სრულ ვარ მარადის და დავადგრი გაბაელის თანა, ძმისა ჩ~ისა, რომელი მყოფ არს ჰრაგუელს ხუჟიკეთისასა და შორავს ეგბატანსა გზაჲ ორისა დღისა განწესებული. ჰრაგაჲ არს მთასა ზედა, ხოლო ეგბატანი შორის ველსა.

და ჰრქუა მას ტობია: მგებდ მე აქა, ჭაბუკო, ვიდრემდის ვაუწყო ტობის, რამეთუ მიჴმს მე, რაჲთა მოხჳდე ჩემ თანა. და მიიღო სასყიდელი შენი.

და თქუა: აჰა გელი შენ, არამედ ნუ ჰყოვნი.

და შევიდა ტობია და უთხრა ტობის, და ჰრქუა: აჰა, ვპოე კაცი ძმათა ჩუენთაგანი, რომელი წარვიდეს ჩემ თანა ხუჟიკეთა. და ჰრქუა მას: მომიწოდე აქა, რაჲთა უწყოდი, რომლისა ტომისაჲ არს, უკუეთუ სარწმუნო არს, რაჲთა წარვიდეს შენ თანა.

და განვიდა და მოუწოდა ტობია. და მოვიდა მისა. და მოიკითხა იგი ტობი პირველად. და თქუა ანგელოზმან მან: მშჳდობაჲ შენ თანა.

ჰრქუა მას ტობი: რომლისა ტომისაჲ ხარ და რომელთა მამათაჲ, ძმაო?

ხოლო მან ჰრქუა მას: რაჲ გნებავს? ტომსა და მამულსა ეძიებ, ანუ სასყიდლით-მოდგინესა, რომელი წარვალ ძისა შენისა თანა? ჰრქუა მას ტობი: ძმაო, ჭეშმარიტად მინებს ცნობად სახელი შენი და რომლისა ნათესავისაჲ ხარი შენ?

და თქუა ანგელოზმან მან: მე ვარ ანანია აზარიაჲსი სახლისაგან სედემისი დედისა, ძმათაგანი შენთაჲ.

ჰრქუა ტობი: ცოცხლებით მოხუედ და ცხორებული, ძმაო, ნუ გამირისხნები, რამეთუ მინებს ცნობად ჭეშმარიტად მამული შენი. და აჰა ესერა ძმაჲ ჩემი ხარი შენ და ნათესავისა კეთილისა და სახიერისაჲ. ვიცოდე ანანია და ნათანიელ, ორნი ძენი სედემისნი დიდისანი, რამეთუ იგინი ჩემ თანა მივიდიან იერუსალემდ და თაყუანის-ციან მათ მუნ ჩემ თანა. და არა შესცთეს კაცნი ესე, ძმანი ჩემნი, ცთომასა მას თანა ძეთა ისრაელისათასა. ძირისაგან კეთილისაჲ ხარი შენ, ძმაო, მშჳდობით მოხუედ.

და მე მიგცე შენ სასყიდელი დღისაჲ და საზრდელი შენი იყოს მსგავსად ძისა ჩემისა.

და წარვედ ძისა ჩემისა თანა. და მერმე გირთო-ვეღა სასყიდელსა შენსა ზედა.

და მოუწოდა ტობი ძესა თჳსსა და ჰრქუა: შვილო, განვედ ძმისა შენისა თანა და მზა იყავ; რამეთუ ღმერთმან, რომელი არს ცათა შინა, მიგიყვანენ თქუენ მშჳდობით და მოგაქციენ თქუენ ცოცხლებით. და ანგელოზი მისი იყოს თქუენ თანა.

და ტიროდა დედაჲ მისი. ჰრქუა მას ტობის: რაჲსა წარავლინე ყრმაჲ ესე? ანუ არა ეგე არს კუერთხი მე და შენისა ჴელისაჲ? და ესე განვალს და შემოვალს ჩუენ ზედა.

ყოველი ვეცხლი ვეცხლსა ეწიოს, არამედ ნასხოვრ იყავნ ძისა ჩემისა.

ვითარცა მოცემულ არს ჩუენდა ცხორებად უფლისა მიერ, ეგრეცა ვცხონდეთ.

და ჰრქუა ტობი: ნუ გეშინინ, ცოცხლებით მოვალს. ნუ გეშინინ, დაო!

ანგელოზი სახიერი თანა-უვიდოდის მათ და წარემართოს გზაჲ მისი და მოჲქცეს ცოცხლებით.

მაშინ დასცხრა ტირილად დედაჲ მისი

და განვიდა ყრმაჲ იგი და ანგელოზი იგი და წარემართნეს, და ძაღლი იგი მათ თანა. და მოვიდეს ვიდრე მდინარედ ტიგრისამდე და დაადგრეს განსუენებად მუნ.

და ჰრქუა ანგელოზმან: შებმა-უყავ და შეიპყარ ეგე! და აღმოჲღო თევზი იგი ჴმელად ქუეყანად.

ჰრქუა ანგელოზმან მან ყრმასა მას: განაპე ეგე და გამოუღე გული, ნავღელი და ტყირბი და დადევ ეგე კრძალულად, და საჴმარ არს ეგე წამლად.

და ყო ეგრე. ხოლო თევზი იგი შეწუეს და შეჭამეს და ნეშტი იგი დაჰმარხეს საგზლად.

და წარვიდეს ორნივე და მოვიდეს ვიდრე ხუჟიკეთამდე.

და ჰრქუა ტობია ანგელოზსა: რაჲ წამალი არს ესე?

ჰრქუა: გული და ტყირბი კუმევად წინაშე კაცისა, რომლისაჲ არნ შემთხუევაჲ ეშმაკისაჲ, გინა სულისა ბოროტისაჲ. და ივლტინ მისგან.

და ნავღელი ცხებად თუალთა, რომელსა არნ თეთრი, შთაბერვად მას, და განეკურნონ.

და მიიწივნეს ეგბატანად.

ჰრქუა ანგელოზმან მან ყრმასა მას: ჰრაგუელისსა ჯერ-არს ჩუენდა განსუენებაჲ დღეს, რამეთუ კაცი იგი ნათესავი ჩუენი არს, და ასული ერთი უვის მას კეთილი ხილვითა ფრიად და სამართალსა მისსა დამკჳდრებად მამაჲ მისი.

და შენდა სამართალ არს მოყვანებად იგი, რამეთუ არს იგი უმეტეს ყოველთა, მჴნე და გონიერ ფრიად. და მამასა მისსა უყუარს იგი.

და აწ ისმინე და ვიტყოდე მისთჳს და მოგითხოო იგი დღეს. და ოდეს მოვიქცეთ ჰრაგავით, მაშინ ვყოთ ქორწილი მისი; ვიცი, რამეთუ ვერ ჴელ-ეწიფოს ჰრაგუელს სიტყჳსგებად შენდა, რამეთუ შენდა არს თჳსობაჲ მისი უფროჲს ყოველთა კაცთა, რამეთუ იცის, უკეთუ მისცეს იგი სხუასა ქმარსა თანა-მდებ არს სიკუდილისა სამართლისაებრ წიგნისა მოსესისა. და მივიყვანოთ იგი მამისა შენისა.

ჰრქუა ტობია: მასმიეს, ძმაო, მისთჳს, რამეთუ მიცემულ არს იგი ქმართა და მოსწყდიან იგინი სასძლოსა შინა მათსა ღამე, რაჲ შევიდიან მისსა. იტყოდეს ვინმე, ვითარმედ ეშმაკმან მოსრნის იგინიო.

და აწ მეშინის მე მისგან, რამეთუ ჰყუარობს ეშმაკი იგი და მას არაჲ ავნის, არამედ უკეთუ ვინმე მიეახლის, მოკლის; ნუუკუჱ მოვკუდე და შთავჴადო სიბერე მამისა და დედისა ჩემისაჲ სალმობით საფლავსა მათსა, რამეთუ იამავრი ვარი მე და ძე სხუაჲ, გინა ასული არა უვის, რაჲთა დაჰფლნეს ვინ იგი.

და ჰრქუა: რაფაელ არა გაჴსოვს-ა მცნებაჲ მამისა შენისაჲ, რამეთუ გრქუა შენ მოყვანებაჲ ცოლისაჲ სახლისაგან მამათა შენთაჲსა? და აწ ნუ გეშინინ, რამეთუ მე ვიცი, ვითარმედ მოგცეს შენ და ნუ ზრუნავ ეშმაკისა მისთჳს.

რაჟამს მოიყვანო და შეხჳდე მისსა სასძლოსა, დადევ გული იგი და ტყირბი თევზისაჲ სიცხესა ზედა საკუმეველთასა,

და არქუ მას პირველად აღდგომაჲ ფერჴთა თჳსთა ზედა, და ილოცევდით ორნივე და ევედრენით უფალსა და მოსცეს კურნებაჲ მას. კურნებაჲ და წყალობაჲ იყოს თქუენ თანა, და მოგეცნენ შვილნი მის თანა, რამეთუ შენდა არს სამართალ მოყვანებად საუკუნითგან.

და ვითარცა მოვიდეს ეგბატანად ჰრაგუელისსა, და პოეს იგი წინაშე ბჭეთა ზედა ეზოჲსათა მჯდომარე და მოჲკითხეს ურთიერთა. და ჰრქუა მათ: ძმანო, მშჳდობით შემოხუედით სახლსა ძმისა თქუენისასა.

და ვითარცა შევიდეს სახიდ, ჰრქუა ჰრაგუელ ედნას, ცოლსა თჳსსა: ვითარმედ ესე ჭაბუკი ჰგავს ტობის, ძმასა ჩემსა?

ჰკითხვიდა მათ ედნა: ვინანი ხართ თქუენ, ძმანო? ხოლო მათ ჰრქუეს: ნინევით, ნატყუენავისაგანნი ძეთაგან იერუსალემისათა ნეფთალემისნი.

და ჰრქუა ედნა: იცით-ა ტობი, ძმაჲ ჩუენი? ხოლო მათ თქუეს: ვიცით.

და თქუა: ცოცხლებით არს-ა? და უთხრა ტობია: მამაჲ არს ჩემი.

და აღდგა ჰრაგუელ და ამბორს-უყო ტობიას, ტიროდა და ჰრქუა: კურთხეულ იყავნ, შვილო კაცისა კეთილისა და სახიერისაო. ჵ დიდთა ბოროტთა, რამეთუ დაბრმა კაცი მართალი, რომელი იქმოდა მოწყალებასა მოწყალებასა (2ჯერ). და შეიტკბო ძე ძმისა თჳსისაჲ, და ტიროდა ქედსა თჳსსა ზედა და ამტკიცებდა.

და ედნა, ცოლი თჳსი და სარა, ასული თჳსი , ტიროდეს და შეიწყნარნეს იგინი გულს-მოდგინედ.

დაკლეს ვერძი და დაიბანნეს და დასხდეს სერობად.

და ჰრქუა ტობია რაფაელსა, ანგელოზსა: აზარია, ძმაო, ეტყოდე ჰრაგუელს, ასულისა მისისათჳს, რაჲთა მომცეს იგი ცოლად.

ესმა ესე ჰრაგუელს და ჰრქუა ტობიას: შვილო, ჭამე, სუ და გამხიარულდი ამას ღამესა. ვიცი, რამეთუ არა ჯერ-არს ამას სხუასა მიცემად ასული ჩემი, არამედ შენ მოგცე შვილი ჩემი.

ესე უწყოდი, რამეთუ შჳდთა ქმართა მივეც იგი და ყოველნი მოსწყდეს ღამე, ვითარცა შევიდიან მისსა. აწ ჭამე და სუ.

და თქუა ტობია: არა ვჭამო, არცა ვსუა, ვიდრე არა მომცე. ჰრქუა ჰრაგუელ: რაჲმე ჴელ-მეწიფების ყოფად? და იგი შენდა არს მიცემულ სჯულისაგან ნათესაობით სამართლისაებრ ცოლად. უფალმან წარგიმართოს თქუენ ამას ღამესა, ყავნ თქუენ თანა მშჳდობაჲ, წყალობაჲ.

და მოუწოდა დედასა თჳსსა და ჰრქუა გამოღებაჲ წიგნისაჲ. და დაწერა წიგნი შერთვისაჲ, რაჲთა მისცეს იგი ცოლად წიგნისაებრ მოსესისა. და მოჲღო ედნა და დაწერა და დაბეჭდა.

მაშინ ჭამეს და სუეს.

ჰრქუა ჰრაგუელ ედნას, ცოლსა თჳსსა: მზა ყავ საუნჯე სხუაჲ და შეიყვანე ასული ჩუენი მუნ.

და მან ყო ეგრე: და შეიყვანა სასუჱნებელსა მას, შეიტკბო იგი. და ტიროდა და თქუა:

ნუ გეშინინ, ასულო, ყავნ ღმერთმან ცათამან ამას ღამესა წყალობაჲ და მოგეცინ შენ სიხარული მწუხარებისა მის წილ შენისა პირველისა.

და იყო, ვითარცა აღასრულეს განცხრომაჲ იგი სიხარულისა, აღდგეს წოლად და შეიყვანეს ტობია სასუენებელად.

და მოეჴსენა ტობიას სიტყუაჲ იგი რაფაელისი. და მიიღო ტყირბი იგი და გული თევზისაჲ და დაასხა იგი ნაკუერცხალსა მას ზედა საკუმეველი.

და სულმან მან თევზისამან გამოაძო ეშმაკი იგი და განეშორა ქალისა მისგან. და ივლტოდა იგი ზენა კერძო ეგჳპტისა ადგილთა. რაფაელ შეკრა იგი მუნ.

და ტობია ჰრქუა სარას: დაო, აღდეგ, განწმიდენ. ვილოცოთ წინაშე უფლისა, რაჲთა ყოს ჩუენ ზედა წყალობაჲ და ცხორებაჲ ამას ღამესა.

და თქუა ტობია: კურთხეულ ხარ შენ, უფალო, ღმერთო მამათა ჩუენთაო, კურთხეულ არს სახელი წმიდაჲ შენი ყოველთა საუკუნეთა. გაკურთხევენ ცანი და ყოველნი დაბადებულნი შენნი.

შენ შეჰქმენ კაცი ადამ და მიეც შემწედ ცოლი თჳსი, და ორთა მათგან იჴსენ ნათესავი კაცთაჲ. და სთქუ, ვითარმედ: არა კეთილ არს ყოფაჲ კაცისა მარტოჲსაჲ, არამედ უქმნეთ შემწე მსგავსი მისი.

და აწ, უფალო, შენ უწყი, რამეთუ არა სიძვით მოვიყვანებ დასა ამას ჩემსა, არამედ სამართალითა სჯულისაჲთა, რაჲთა შევიწყალნეთ ჩუენ, უფალო, და დავბერდეთ ჩუენ ურთიერთარს და მომცენ ჩუენ შვილნი კურთხევად.

და ზოგად თქუეს ამენი.

და ჰრქუა რაგუელ მონათა თჳსთა მოთხრაჲ საფლავისაჲ ღამე: უკეთუ მოკუდეს დავჰფლა იგი ე(?) ღამე, რაჲთა არავინ აგრძნას და ვიქმნე საყუედრელ.

და ვითარცა განვიდეს მონანი ღამე მოთხრად საფლავისა, მოუწოდა ჰრაგუელ ედნას, ცოლსა თჳსსა, და ჰრქუა:

მიავლინე ერთი მჴევალთაგანი და იხილენ, უკეთუ ცოცხალ არიან.

და მიავლინა ედნა მჴევალი ერთი სანთლითა, განაღო კარი სასუენებელისაჲ და იხილნა, რამეთუ ეძინა ერთად მშჳდობით.

გამოვიდა და უთხრა ედნას. მიავლინა და უთხრა(?) ჰრაგუელს და თქუა, ვითარმედ: ცოცხალ არიან.

აკურთხეს ღმერთი და თქუეს: კურთხეულ ხარ შენ, უფალო, ღმერთო ცათაო და ქუეყანისაო, ყოვლითა კურთხევითა სრულითა და წმიდითა. გაკურთხევდენ შენ ყოველნი ანგელოზნი და ყოველნი დაბადებულნი შენნი, და რჩეულნი შენნი, გაკურთხევდედ შენ ყოველთა მიმართ საუკუნეთა. შენ ხარ, რომელმან ჰგუემი და ჰკურნი.

კურთხეულ ხარ შენ, რამეთუ მახარე ჩუენ და არა მეყო ჩუენ ეგრეთ, ვითარ-იგი ვჰგონებდით, არამედ მრავლისაებრ წყალობისა შენისა ჰყავ ჩუენ თანა.

კურთხეულ ხარ შენ, უფალო, რომელმან აკურთხენ ორნი იამავრნი და მშობელნი მათნი. მოეც ამათ წყალობაჲ და ცხორებაჲ სრულ ჰყავ სიხარულით.

და მოვიდეს სიხარულით მონანი იგი და ჰრქუეს მათ, რაჲთა აღავსონ საფლავი იგი, განთიადმდე რაჲთა არავინ აგრძნეს.

და ედნას, ცოლსა თჳსსა, ჰრქუა, რაჲთა მზა ყოს პური დიდი. ხოლო მოჲბნა მან ოთხნი ზუარაკნი და ოთხნი ვერძნი და ბრძანა მომზადებაჲ მათი.

და მოუწოდა ტობიას და ეფუცა მას და ჰრქუა: არა განხჳდე სახლით ჩემით ვიდრე მეათორმეტედ დღედმდე, რაჲთა ახარო სულსა ასულისა ჩემისასა სალმობიერსა.

და ზოგი მონაგებისა ჩემისაჲ მიიღე მეყსეულად, წარვედ ტობის წინაშე და ნეშტი, რაჲცა იყოს სხუაჲ, ოდეს მოვსწყდეთ მე და ცოლი ჩემი, თქუენი არს.

გეშინინ, შვილო, მე მამაჲ შენი ვარ და ედნა დედაჲ შენი.

მაშინ მოჰჴადა ტობია რაფაელს და ჰრქუა მას:

ძმაო აზარია, წარიბენ ამიერ ორნი აქლემნი და ოთხნი მონანი და წარვედ ჰრაგად გაბაელისსა და მიეც მას ჴელითწერილი ესე და მოჲღე მისგან ვეცხლი იგი და მოჲყვანე იგიცა შენ თანა ქორწილსა ამას.

შენ იცი,

რამეთუ რაცხდეს მამაჲ ჩემი დღეთა და უკეთუ დავაყოვნოთ და დავაკლდეთ დღე ერთ ოდენ, შეწუხნეს მამაჲ ჩემი. და ჰრაგუელ ფუცა არაგანტევებაჲ ჩემი ათოთხმეტ დღე, რაჲთა ვიყოფოდი მე მათ თანა და ვერ ჴელ-მეწიფების შეურაცხყოფაჲ მისი.

მაშინ წარემართა რაფაელ და მონანი იგი მის თანა და მივიდეს ჰრაგად გაბაელისსა და მისცა რაფაელ ჴელითწერილი იგი გაბაელს და აუწყა მას ტობიაჲსთჳს, ვითარმედ მოჲყვანა ასული ჰრაგუელისი და არს იგი მუნ. და ჰხადეს მასცა ქორწილსა მას. აღდგა გაბაელ და მოჲხუნა გუდანი იგი უჩუენა ბეჭედნი. და აღრაცხა ვეცხლი იგი, აჰკიდეს აქლემთა მათ და აღიმსთუეს განთიად.

და მოვიდა ზოგად ქორწილსა მას ჰრაგუელისსა და პოეს ტობია ინაჴითმჯდომარე. და აღ-თავ-იქცია ტობია და ამბორს-უყო გაბაელს, და მოჲკითხა ტობია რაფაელცა. და თქუა გაბაელ: კურთხეულ არს ღმერთი, რომელმან მოგცა შენ მშჳდობაჲ, რამეთუ ძე კაცისა კეთილისა და სახიერისა და ქველისმოქმედისა ხარი შენ. კურთხეულ იყავ შენ და მამაჲ შენი, დედაჲ შენი, და ცოლი შენი კურთხეულ იყვენით.

ხოლო ტობი რაცხდა დღეთა, ვინაჲთგან განვიდა ტობია, ძე მისნი. და ოდეს აღესრულნეს დღენი იგი, შეწუხნა ტობი

და თქუა: მო-სამე-კუდა გაბაელ და არავინ მოსცა ვეცხლი იგი ძესა ჩემსა.

და თქუა ანა: წარწყმდა ძე ჩემი და არღარა ცოცხალა იგი.

და გოდებდა მისთჳს და იტყოდა იტყოდა (2ჯერ):

ვაჲ მე, შვილო, ნათელო თუალთა ჩემთაო, რაჲსა-მე განგიტევე წარსლვად ჩემგან?

ხოლო ტობი ნუგეშინის ცემდა მას და ჰრქუა: ნუ გეშინინ, დაო, მოვიდეს ძე ჩუენი ცოცხალი, დაბრკოლებაჲ რაჲმე ეყო მას და მით ყოვნის. ნუ სწუხ, რამეთუ რომელი წარსრულ არს მის თანა, სარწმუნო არს ძმათა ჩუენთაგანი, ნურას დაიდებ გულსა შენსა ბოროტსა.

და თქუა ანა: წარმიწყმდა შვილი ჩემი! და განვიდის გზათა მ~რთ დაიმსტრობნ, უკეთუ მოვალს ძე მისი ვიდრე მზისა დასულამდე. და შევიდის სახედ თჳსა და არარაჲსა გემოჲ იხილის, არცა დაიძინის.

და თქუა ჰრაგუელ: მე წარვავლინნე მოციქულნი წინაშე ტობისსა, და ვაუწყო შენთჳს, ხოლო შენ იყავ მცირედ ჟამ ჩემ თანა.

და შ~ნ ტობია ჰრქუა: ნუსადა, მამაო ჩემო, გლოცავ შენ, წარმგზავნე მე, რაჲთა არა მწუხარე ვიყო მე და მამაჲ ჩემი.

და აღდგა ჰრაგუელ და მოიყვანა სარა, ასული თჳსი, და მისცა იგი ტობიას. და მისცა მას ყოველთაგან მონაგებთა თჳსთა ზოგი: მონები და მჴევლები, ზროხაჲ და ცხოვარი, ვერძები და აქლემები, ოქროჲ, ვეცხლი და სამოსლები დიდძალი ფრიად.

და წარავლინნა იგინი, ამბორს-უყო მათ ჰრქუა: წარვედით, შვილნო, ცოცხლებით და ღმერთმან ცათამან წარგიმართენ თქუენ, და მიხილვანმცა შვილნი თქუენნი პირველ სიკუდილისა ჩემისა.

და ამბორს-უყო ტობიას და სარას, ასულსა თჳსსა, შვილო, პატივ დედამთილისა, რამეთუ ამიერითგან იგინი არიან მამა-დედანი შენნი, ვითარცა ჩუენ ვიყვენით შენდა. ვიდოდე, ასულო, ცოცხლებით!

და წარვიდა ტობია სიხარულით და აკურთხევდა ღმერთსა ცისა და ქუეყანისასა ილოცვიდა და თქუა: მეყავნ მე პატივისცემა მამისა ჩემისაჲ და სიდედრისა ჩემისაჲ, ვითარცა მამათა და დედათა ჩემთა, ყოველთა დღეთა ცხორებისა ჩემისათა.

და წარვიდეს გზასა მათსა და მოვიდეს კესარიას, რომელ არს წინაშე ნინევისა.

და ჰრქუა რაფაელ ტობიას: შენ იცი, ვითარ დაუტევე მამაჲ შენი.

აწ წარუსწროთ და მზა ვყოთ სახლი, ხოლო ცოლი შენი მოვიდეს მოცალედ შემდგომად ჩუენსა.

და წარვიდეს ორნივე, ხოლო ძაღლი იგი რბიოდა უწინარეს მათსა.

ჰრქუა რაფაელ ტობიას: მიიღე ნავღელი თევზისაჲ ჴელსა შენსა. და ვითარცა მიეახლო მამასა შენსა, იგი მოგიჴდეს ამბორისყოფად, და თუალნი მისნი აღებულ იყუნენ.

ხოლო შენ აცცჳე ნავღელი იგი თუალთა მისთა, და შესტკივეს წამალი იგი და მოჰჴადოს თეთრი მისთა, და იხილოს ნათელი.

და შერბიოდა შინა და ჰრქუა ტობის: აჰა, ძე შენი მოვალს.

და კუალად განვიდა ანა მიგებებად ძისა თჳსისა. და მოეხჳა და დავარდა ქედსა ზედა თჳსსა და თქუა: ვინაჲთგან გიხილე შენ, შვილო, აწ თუ მოვკუდე, არღარა ვწუხდე, რამეთუ ვიხილე პირი შენი. და მოვიდა ტობისა.

ხოლო იგი დგა კართა ზედა, და ოდეს ესმა ჴმაჲ ძისა თჳსისაჲ, უნდა ხილვაჲ მისი და ეჩქუეფებოდა აქა და იქი.

და მორბიოდა ტობია მამისა თჳსისა. და მიყო ტობი პირი თჳსი ამბორისყოფად ძისა თჳსისა, და ორნივე თუალნი ახმულ იყუნეს. და შთააცცჳა ნავღელი იგი თევზისაჲ თუალთა მისთა. და დაიწუხნა ტობი თუალნი მისნი, რამეთუ შესტკივდეს. და თქუა: რაჲ ჰყავ ესე, შვილო? და ჰრქუა ტობია: დაითმინე, მამაო, რამეთუ წამალი მიტევებისაჲ არს.

და მოჰჴადა წამალმან თეთრი იგი თუალთაგან მისთა.

და აღიხილნა და იხილა ნათელი. და აკურთხევდა ღმერთსა, და მიჰხედა ძესა თჳსსა და ამბორს-უყოფდა მას და ჰრქუა: აწ გიხილე შენ, შვილო.

კურთხეულ არს უფალი, რამეთუ ვიხილე ძე ჩემი, აჰა ესერა, ვხედავ ძესა ჩემსა. კურთხეულ არს ძე სახელი უფლისაჲ საკჳრველთმოქმედისაჲ.

და შევიდეს ტობი და ანა, ცოლი მისი, და უხაროდა მათ და აკურთხევდეს ღმერთსა ყოვლისა მისთჳს, რაოდენი იქმნა მათთჳს. და უთხრა ტობია მამასა თჳსსა, ვითარ-იგი წარემართა გზაჲ თჳსი. და მოჲყვანა სარა, ასული ჰრაგუელისი, ცოლად და მოჲღო ვეცხლი იგი. და აჰა ესერა, არს, და მახლობელად წინაშე ბჭეთა მოვალს.

და განიხარეს ტობი და ანა და განვიდე მიგებებად სძლისა მათისა. და იხილეს ნათესავთა მათთა და ყოველთა, რომელნი შეემთხუეოდეს. და უკჳრდა, რამეთუ ვიდოდა ყოვლითა ძალითა თჳთ ტობი და არავინ იპყრობდა წინა მას. და აკურთხევდა ჴმითა მაღლითა ღმერთსა. და შეიწყალა იგი ღმერთმან და აღიხილნა თუალნი მისნი.

და ოდეს მიეახა ტობი სარას, ძისა ცოლსა თჳსსა, აკურთხა იგი და თქუა: მოგუალე, რამეთუ ცოცხლებით მოხუჱდ, ასულო. კურთხეულ არს ღმერთი, რომელმან მოგიყვანა შენ ჩემდა, კურთხეულ მამაჲ და დედაჲ შენი და კურთხეულ ტობია, ძე ჩემი, და კურთხეულ იყავ, ასულო ჩემო!

და იყო სიხარული ყოველთა ჰურიათაჲ, რომელნი იყვნეს ნინევს შინა.

და მოვიდეს მისა აქიაკაროს და ნაბალ, ძმათა შვილნი მისნი და უხაროდა ტობის თანა. და ყვეს ქორწილი მრავლითა სიხარულითა.

და ოდეს აღასრულეს ქორწილი იგი, ჰრქუა ტობი ძესა თჳსსა ტობიას: მივცეთ სასყიდელი კაცსა მას, რომელი წარვიდა შენ თანა. და მერმე შე-ვეღა-მსძინოთ.

სასყიდელი, არა დამჭირდეს, დაღათუ ზოგი მივსცეთ ყოვლისა მისგანი, რომელი მოვიღეთ ჩუენ თანა.

მე მან დამიცვა გზასა ზედა და ცოლი ჩემი განკურნა. არა მევნების, რაჲ მივსცეთ მას.

ხოლო ტობი ჰრქუა: სამართლად ჯერ-არს მიცემაჲ ზოგი ყოვლისა მისგან, რომელი გაქუნდა; და მოვიდა შენ თანა.

და მოჲხადა ანგელოზი იგი და ჰრქუა მას: მოჲღე ზოგი ყოვლისა მისგანი, რომელი მოჲღე. და მოხუედ ცოცხლებით სასყიდლად შენდა და წარვედ ცხორებით თჳსად ადგილად.

კეთილ არს ლოცვაჲ მარხვასა თანა და მოწყალებაჲ - სიმართლესა თანა. უფროჲს ამათ ორთასავე უმჯობეს არს მოწყალებაჲ, ვიდრე დაუნჯებასა ოქროჲსასა.

რამეთუ მოწყალებაჲ სიკუდილისაგან იჴსნის და განწმიდის ცოდვისაგან ყოვლისა; რომელი ჰყოფდეს მოწყალებასა, განძღეს ცხორებითა,

ხოლო რომელნი იქმან ცოდვასა და სიცრუესა, იგინი მბრძოლნი არიან თჳსისა ცხორებისანი.

ხოლო აწ გითხრა თქუენ ყოველივე ჭეშმარიტი და არაჲ დავფარო თქუენგან სიტყუაჲ.

ოდეს-იგი ილოცევდით შენ და სარა, სძალი შენი, შეისმეს ლოცვანი თქუენნი წინაშე ღმრთისა, და საცნაურ იქმნნეს საქმენი და მოწყალებანი შენნი, რომელთა იქმოდი მკუდართა მათ ზედა.

და ოდეს-იგი აღსდეგ ტაბლისა მისგან და შეჰმოსე მკუდარი, და მოჲწია შენ ზედა განსაცდელი,

მაშინ მომავლინა მე ღმერთმან განკურნებად შენდა და სძლისა შენისა.

მე ვარ რაფაელ, ერთი შჳდთაგანი წმიდათა ანგელოზთაჲ, რომელნი შესწირვენ ლოცვასა წმიდათასა და შევლენან წინაშე დიდებასა წმიდისასა.

და შევიდეს წინაშე შეძრწუნებულნი ორნივე და დაცჳვეს პირსა ზედა თჳსსა, რამეთუ შეეშინა.

არა ჩემითა მადლითა, არამედ ნებითა ღმრთისა ჩუენისაჲთა, რამეთუ აკურთხევდით მას უკუნისამდე.

ყოველთა დღეთა გეჩუენებოდე თქუენ, და არა ვჭამდ და არცა ვსუემდ, არამედ ხილვით ხოლო ვხედევდი თქუენ.

და აწ აუარებდით ღმერთსა, რამეთუ აღვალ მომავლინებელისა ჩემისა უფლისა. და დაწერეთ ყოველივე ესე, რაჲცა შეგემთხჳა თქუენ.

და აღ-რაჲ-დგეს, არღარა იხილეს იგი.

და აღუარებდეს იგინი ყოველთა საქმეთა მათთა დიდ-დიდთა და საკჳრველებათა მისთა, ვითარ-იგი ეჩუენა მათ ანგელოზი ღმრთისაჲ.

და ტობი დაწერა ლოცვაჲ მათა მიმართ სიხარულად და თქუა: კურთხეულ არს ღმერთი, რომელი ცხოველ არს საუკუნეთა, და სუფევაჲ მისი ჰგიეს უკუნისამდე.

აუარებდით მას ძენი ისრაელისნი წინაშე წარმართთა, რამეთუ მან მიმოგთესნა თქუენ მათ შორის.

და მუნ უჩუენეთ დიდებულებაჲ მისი, აღამაღლებდით მას წინაშე ყოვლისა ცხოველისა, რამეთუ იგი თავადი არს უფალი ღმერთი, მამაჲ ჩუენი ყოველთა მიმართ საუკუნეთა.

მტანჯის ჩუენ ცოდვათა ჩუენთათჳს და კუალად შეგჳწყალნის და შეგუკრიბნის ყოველთაგან თესლთა, სადაცა განვიბნივნით.

უკუეთუ მოჲქცეთ მისსა ყოვლითა გულითა, ყოვლითა სულითა და ყოვლითა გონებითა თქუენითა ყოფად წინაშე მათსა ჭეშმარიტებისა, მაშინ მოჲქცეს იგი თქუენდა და არა გარე-მიიქციოს პირი მისი თქუენგან. და იხილოთ, რაჲ-იგი ყოს თქუენ თანა. და აუარებდით მას ყოვლითა გულითა თქუენითა და აკურთხევდით უფალსა სიმართლისასა და აღამაღლებდით მეუფესა საუკუნეთასა. მე ქუეყანასა ამას ტყუეობისასა აღუარე მას და ვაჩუენო ძალი სიმდიდრისა მისისაჲ. ნათესავნი ცოდვილთანი მოჲქეცით და ყავთ სიმართლე წინაშე მისსა. ვინ უწყის, გინებოს ხოლო თქუენ და ყოს მოწყალებაჲ თქუენ თანა.

ღმერთსა ჩემსა აღვამაღლებ და სული ჩემი მეუფესა ცათასა უგალობდეთ დიდებულებასა მისსა.

იტყოდით ყოველნი და აუარებდით მას იერუსალემს.

იერუსალემი, ქალაქი წმიდაჲ, გტანჯოს საქმეთათჳს ძეთა შენთაჲსა და კუალად შეიწყალნეს ძენი მართალთანი.

აუარებდ უფალსა კეთილად და აკურთხევდ მეუფესა საუკუნეთასა, რაჲთა კუალად კარავი აღეშენოს შენ შორის სიხარულით. იხარო შენ შორის ტყუეთა და შეიყუარენ შენ შორის უბადრუკნი ყოველთა მიმართ ნათესავთა საუკუნეთა.

ნათესავნი მრავალნი მოვიდოდიან სახელისათჳს უფლისა ღმრთისა, ძღუნითა ნათესავმან ნათესავთამან მოსცეს სიხარული.

წყეულ არიან ყოველნი მოძულენი შენნი, და კურთხეულ არიან ყოველნი მოყუარენი შენნი უკუნისამდე.

გიხაროდენ და მხიარულ იყავ ძეთა ზედა მართალთასა,

რამეთუ ნეტარ და უხაროდენ მოყუარეთა

და იხარებდეს სული ჩემი უკუნისამდე, აკურთხევდით ღმერთსა, მეუფესა ჩუენსა დიდსა.

რამეთუ აღაშენოს იერუსალემი საფირონითა და ზამარაგდონითა და ქვითა პატიოსნითა ზღუდენი მისნი და გოდოლნი და არდაბაგნი მისნი ოქროჲთა წმიდითა.

და უბანნი იერუსალემისნი ლიგჳრონითა და ანთრაკითა, ქვითა სოფერითგამოჲთა მოფენილ იყოს.

და იტყოდიან ყოველთა უბანთა მათთა: «ალელუა». აქებდენ და იტყოდიან: კურთხეულ არს უფალი, რომელი ნათელ არს ყოველთათჳს უკუნისამდე.

იყო ორმეოცდაათექუსმეტის, ოდეს წარწყმიდა თუალნი და შემდგომად რაოდენისა აღიხილნა თუალნი? და იქმოდა ქველისსაქმესა და შესძინა შიში უფლისა ღმრთისა და აუარებდა მას.

და ფრიად დაბერდა და მოუწოდა ძესა თჳსსა ტობიას და ექუსთა ძისწულთა თჳსთა და ჰრქუა: წარიყვანენ ძენი შენნი, რამეთუ განსლვასა ცხორებისასა ზედა ვდგა მე.

და წარვედ ხუჟიკეთად შვილითურთ. მრწამს მე, რამეთუ რავდენსა იტყოდა იონა წინაწარმეტყუელი ნინევისა: დაქცევისაჲთჳს, ხოლო ხუჟიკეთს იყოს მშჳდობაჲ ვიდრე ჟამად რაოდენამდე. რამეთუ ძმანი ჩუენნი ყოველსა ქუეყანასა განიბნივნენი? ქუეყანისა მისგან კეთილისა. და იერუსალემი იყოს ოჴერ და სახლი ღმრთისაჲ, რომელ არს მუნ შინა, დაიწუჱს და ოჴერ იყოს ვიდრე ჟამ როჲდენამდე.

და კუალად შეიწყალნეს იგინი ღმერთმან და მოაქცივნეს ქუეყანასა მათსა, და აღაშენონ სახლი იგი, არამედ არა ვითარ პირველ, ვიდრემდე აღივსნენ ჟამნი საუკუნენი. და ამისა შემდგომად მოჲქცენ ტყუეობისაგან და აღაშენონ იერუსალემი პატიოსნად, და სახლი ღმრთისაჲ აღეშენოს ყოველთა მიმართ ნათესავთა საუკუნეთა შენებულითა დიდებულითა, ვითარცა იტყოდეს მისთჳს წინაწარმეტყუელნი.

ყოველნი წარმართნი მოჲქცენ ჭეშმარიტად და ეშინოდის უფლისა ღმრთისა. და დაჰფლნე კერპნი მათნი ქუეყანასა. და აკურთხევდეს ყოველი თესლები უფალსა.

და ერი მათი აკურთხევდეს ღმერთსა და აღამაღლოს უფალმან ერი თჳსი და უხაროდის ყოველთა მოყუარეთა უფლისა ღმრთისათა ჭეშმარიტებით და სიმართლით და ჰყოფდენ წყალობასა ძმათა ჩუენთასა.

და აწ, შვილო, წარვედ ნინევით და ნანდჳლვე იყოს, რომელსა იტყოდა წინაწარმეტყუელი.

ხოლო შენ დაიმარხენ შჯულნი და ბრძანებანი და შენ, შვილო, იყავ მოწყალების მოყუარე და მართალ, რაჲთა კეთილი გეყოს. ნუღარა იყოფი ნინევს შინა.

შვილო, უწყი, რაჲ-იგი უყო აქიაკაროსსა, მპოხელსა თჳსსა, ვითარ-იგი ნათლისაგან შეიყვანა ბნელად და ვითარ-იგი მიაგო მას უფალმან - და აქიაკაროს განარისხნა, ხოლო მას მისაგებელი მიაგო, და შთაჴდა იგი ბნელსა. მანასე იქმოდა ქველისსაქმესა და განერა იგი საბრჴისაგან სიკუდილისა, რომელი დაარწყუა მან თავისა თჳსისა, ხოლო ადამ შევარდა საბრჴესა და წარწყმდა.

და აწ, შვილო, იხილე, მოწყალებაჲ რასა იქმს, ვითარ-იგი სიმართლე იჴსნის. ხოლო ვითარცა იგი ამას იტყოდა, მოაკლდა სული მისი ცხედარსა ზედა. იყო იგი ას ორმეოცდათექუსმეტ წლის. დაჰფლეს იგი პატიოსნად.

და დაბერდა პატიოსნად და დაჰფლა სიდედრი და სიმამრი მისი პატიოსნად და დაიმკჳდრა ნაყოფი ტობისი, მამისა თჳსისაჲ.

და მოკუდა იგი ას ოცდაშჳდისა წლისაჲ ეკბატანს ხუჟიკეთისასა.

და ესმა უწინარეს სიკუდილისა მისისა წარწყმედაჲ ნინევისაჲ, რამეთუ წარტყუენა იგი ნაბოქოდონოსორ და ასჳრეოს. და განიხარა ვიდრე სიკუდილამდე მისსა.