ქართული

პარალელური

თავი

წიგნი სიტყუათა ტობისნი ტობიელისნი, ძისა ანანიელისნი, ძისა გაბაელისნი, ძისა ანაველისნი, ნათესავისაგან ასერისი, ტომისაგან ნეფთალემისნი,

რომელი წარიტყუჱნა დღეთა ენემესარისთა, მეფისა ასურასტანისათა, თეზბეთ, რომელ არს მარჯუენით კერძოსა, რომელ არს ნეფთალემისი, გალილიას, ზემო კერძო ასერსა.

მე, ტობი, გზათა ჭეშმარიტებისათა ვიდოდე და სიმართლისათა ყოველთა დღეთა ცხორებისა ჩემისათა, მოწყალებანი და ქველის საქმენი მრავალნი ვყვენ ძმათა მიმართ ჩემთა და ნათესავთა ჩემთა, რომელნი თანა-მივიდოდეს მე, მი-რა-ვიდოდით ჩუენ სოფლად ასურასტანელთა - ნინევედ.

და ოდეს ვიყავ სოფელსა ჩემსა, ქუეყანასა ისრაელისასა, სიჭაბუკესა ჩემსა ყოველი ტომი ნეფთალემისი, მამისა ჩემისა, განდგა სახლისაგან დავითისა იერუსალემით, რომელი გამორჩეულ იყო ყოვლისაგან ტომისა ისრაელისა მსხუჱრპლის შეწირვად ყოვლისა ტომისა. და განწმიდნა ტაძარი იგი სამკჳდრებელისა მაღლისა და აღაშენა ყოველთა მიმართ ნათესავთათჳს საუკუნეთასა.

რამეთუ ყოველნი ტომნი, თანა-განდგეს და სახლი ნეფთალემისი, მამისა ჩემისა, უზორვიდეს დანს შინა ჴბოსა მას ოქროსასა, რომელი ქმნა იორობუამ, მეფემან ისრაელისამან, და მაღალთა ზედა ყოველთა მთათა გალილიასათა.

ხოლო მე მარტო მივიდი მრავალგზის იერუსალემად დღესასწაულთა, ვითარცა წერილ არს ყოვლისათჳს ისრაელისა ბრძანებითა საუკუნოთა, პირველთა ნაყოფთასა და ათეულთა ნაყოფისათა პირველნარისუავი ცხოვართა მივიღე

და მივსცი იგი მღდელთა, ძეთა ჰარონისთა, საკურთხეველსა და ყოველთა ნაყოფთა ათეულსა მივსცემდ ძეთა ლევისთა, რომელნი ჰმსახურებდეს იერუსალემს.

ხოლო მესამე ათეული მივსცი, ვიეთა-იგი ჯერ-არნ, ვითარცა-იგი მამცნო მე დებორა, მამის დედამან ჩემმან, რამეთუ ობოლი დავშთი მამისაგან ჩემისა.

და ვიქმენ მამაკაცად, მოვიყვანე ანნა ცოლად, ნათესავი მამისა ჩემისა, და მესუა მისგან ტობია.

და რაჟამს წარვიტყუჱნე ნინევად, ყოველნი ძმანი ჩემნი და ნათესავისა ჩემისაგანნი ჭამდეს პურსა წარმართთასა.

ხოლო მე დავიცევ თავი ჩემი ჭამისაგან,

და მომცა მე ღმერთმან მადლი და ხატი წინაშე ენემესერ მეფისა, და ვიყავ მისსა ვაჭარ.

და მივიდოდე ხუჟიკეთად და ვევედრე გაბაელს, ძმასა გაბრიასსა, ჰრაგუელს შინა ხუჟიკეთისასა ვეცხლისა ათი ტალანტი, რომელ არს ათი ქანქარი.

და ოდეს მოკუდა ენემესერ მეფე, მეფობდა სენაქერემ, ძე მისი, მის წილ, და გზანი მისნი შფოთ იყვნეს, და ვერღარა ვიკადრე მისლვად ხუჟიკეთა.

და დღეთა ენემესარისთა მოწყალებჲსაჲ მრავალსა ვჰყოფდე ძმათა ჩემთათჳს.

პურსა ჩემსა ვსცემდ მშიერთა და სამოსელსა - შიშუჱლთა. და უკუეთუ სადა ვინ ვიხილი ნათესავისა ჩუენისა, გინა მომკუდარი და განგდებული უკანა კერძო ზღუდესა ნინევისასა, დავჰფლევდ მათ,

და რაოდენთა მოსწყუჱდდა სენაქერემ მეფე, მო-რა-ვიდა სივლტოლით ჰურიასტანით, და დავჰფლევდ მათ პარვით, რამეთუ მრავალნი მოსრნა გულისწყრომით; და ეძიებდა მეფე გუამებსა მათსა და არა პოვა.

მი-ვინმე-ვიდა ნინეველი და უთხრა ჩემთჳს მეფესა, ვითარმედ მე დავჰფლევდ მკუდრებსა მას. და დავემალე, რამეთუ ვაგრძენ, ვითარმედ მეძიებენ მე მოკლვად, შემეშინა და ვივლტოდე.

და აღიჭრეს ყოველი ნაყოფი მათი და არარაჲ დამიშთა თჳნიერ ხოლო ანნას, ცოლისა ჩემისა, და ტობიასა, ძისა ჩემისა.

და არღარა წარსრულ იყვნეს ერგასისნი დღენი, მოკლეს იგი ორთა ძეთა მისთა, და წარივლტოდეს იგინი და წარვიდეს მთათა არატით კერძო. და მეფობდა საკერდონ, ძე მისი, მის წილ. და დაადგინნა მან აქიაქაროს, ძე ანაელისი, ძმისწული ჩემი, ყოველთა ზედა რჩეულთა სამეუფოსა მისისათა და ყოველთა ზედა განსაგებელთა მისთა.

და ევედრა აქიარქოს ჩემთჳს მეფესა. და მოვედ ნინევედ, რამეთუ აქიარქოს იყო ღჳნისმნე და ბეჭედსა ზედა და განმგებელ და სიტყჳსმყოფელ, სამწიგნობროსა მწერალ. და დაადგინა საკერდონსორ შემდგომად თჳსა. ხოლო იყო იგი ძმისწული ჩემი.

თავი

და ოდეს მოვედ სახედ ჩემდა, და მოიყვვანეს ანნა, ცოლი ჩემი, და ტობია, ძე ჩემი. და იყო ერგასისთა მათ დღესასწაული, რომელ არს წმიდაჲ შჳდთა მათ შაბათთა. მიმიზდეს მე პური ჩემი და დავჯედ ჭამად.

და ვიხილე სანოვაგე მრავალი და ვარქუ ძესა ჩემსა: წარვედ და მოიყვანე, ვინცა ჰპოო ძმათაგანი ჩუენთა ნაკლულევანი, რომელსა ეჴსენოს უფალი; აჰა ესერა, გელი შენ.

მოვიდა და მრქუა მე: მამაო, ერთი ვინმე ნათესავისა ჩუენისა შეგულარძნილი დაგდებული უბანთა ზედა.

ხოლო მე ვიდრე პურის ჭამამდე აღვდეგ, აღვიღე და შევიღე სახლსა, ვითარმედ დაჰჴდა მზე.

მოვიქეც, და დავიბანე და ვჭამე პური ჩემი მწუხარებით.

და მომეჴსენა წინაწარმეტყუელებაჲ ამოსისი, ვითარმედ: გარდაიქცენ დღესასწაულნი თქუენნი გლოვად და ყოველნი სიხარულნი თქუენ გოდებად.

და ოდეს დაჰჴდა მზე, წარვედ და დავჰფალ იგი.

და მოძმენი მეკიცხევდეს მე და იტყოდეს: არღარა ეშინის ამას მოკლვისაგან. ამის საქმისათჳს ივლტოდა და კუალად მკუდართავე დაჰფლავს.

და მასვე ღამესა დავჰფალ იგი და მოვედ და დავწევ შეგინებული კედელსა თანა ეზოჲსასა და პირსა არა დამებურა.

და არა ვიცოდე, რამეთუ სირები იყო კედელსა და თუალნი ჩემნი მეხილნეს. და დამაჯვეს თუალთა ტფილი სირთა მათ, და მიმექცა თეთრი თუალთა ჩემთა.

ხოლო ცოლი ჩემი ანნა დობდა სადედოსა.

და მიუძღუანებნ უფალსა მათსა და მოიღებნ სასყიდელსა.

მეშჳდესა თუჱსა ამის იგრიკისასა მოჰკუჱთნა ქსელნი და მიუძღუანნა იგინი უფალთა მათთა. და მოსცეს მას სასყიდელი და დაურთეს მას ზედა თიკანი.

ხოლო ვითარცა შემოვიდა, იწყო ბარიდ თიკანმან მან. და ვარქუ მას: ვინაჲ მოვა თიკანი ესე? ნუუკუჱ მპარავი არს? მიეც უფალთა თჳსთა, ვისიცა არს, რამეთუ არა ჯერ-არს ნაპარევი ჭამად.

ხოლო მან თქუა: ნიჭად მომცეს ეგე სასყიდელსა ზედა. და არა მრწმენა მისი. ვეტყოდე, რაჲთამცა მისცა უფალთა მისთა, და ვჰრისხევდი მას. ხოლო მან მომიგო და მრქუა: სადა არიან მოწყალებანი და სიმართლენი შენნი? აჰა ესერა განცხადნა ყოველი შენ ზედა.

თავი

და შევწუხენ და ვტიროდე და ვილოცევდ ურვით და ვიტყოდე:

მართალ ხარ შენ, უფალო, და ყოველნი საქმენი და გზანი შენნი მოწყალება არიან და ჭეშმარიტება, და სასჯელსა სიმართლისა და ჭეშმარიტებისასა შჯი უკუნისამდე.

მომიჴსენე მე და მოიხილე ჩემ ზედა და ნუ შურსა ეძიებ ცოდვათა ჩემთასა, რომელთა ცოდეს შენ წინაშე.

რამეთუ არა ისმინნეს მცნებანი შენნი და მიმცენ ჩუენ მიმოდასატაცებელად და ტყუჱობად და იგავად და საყუჱდრელად ყოველთა წარმართთა, რომელთა შორის განბნეულ ვართ.

ხოლო აწ, ყოველნი მსჯავრნი შენნი ჭეშმარიტ არიან ყოფად ჩემგან ცოდვათა ჩემთათჳს, და რამეთუ არა ვყვენით მცნებანი შენნი, რამეთუ არა ვიდოდით ჭეშმარიტებით წინაშე შენსა.

ხოლო აწ სათნოებისაებრ ნებისა შენისა ყავ წინაშე შენსა ჩემ თანა, ბრძანე მიღებაჲ სულისა ჩემისა, რაჲთა განვეტეო და ვიქმნე მიწა; რამეთუ უმჯობეს არს ჩემდა სიკუდილი, ვიდრე ცხორებასა, რამეთუ ყუჱდრებაჲ ნაცილი მესმა და მწუხარებაჲ დიდი არს ჩემ თანა. ბრძანე განტევებაჲ ჩემი ურვილებისაგან ჩემისა აწვე საუკუნესა მას ადგილსა და ნუ გარე-მიიქცევ, პირსა შენსა ჩემგან.

მას დღესა შინა შეჰხუდა სარას, ასულსა ჰრაგუელისსა, ეკბატანს ხუჟიკეთისასა ყუჱდრებაჲ მჴევალთაგან მამისა მისისათა.

რამეთუ მიცემულ იყო იგი შჳდთა ქმართა, და ასმოდეოსი, ბოროტი ეშმაკი, მოსრვიდა მათ ვიდრე შესლვამდე მისა მის თანა, ვითარცა არს წესი დედათა. და ჰრქუეს: არა გიცნობიეს-ა, რომელსა დაგიშდობიან ქმარნი? რამეთუ შჳდი ქმარი გესუა და ერთისაცა მათგანისა არა სახელ-გედვა შენ ცოლად.

რაჲსათჳს უკუჱ მტანჯავ? უკუეთუ იგინი მოსწყდეს, ვიდოდე შენცა მათ თანა, ნუმცა გჳხილავს შენი ძე, გინა ასული უკუნისამდე.

ესე ვითარცა ესმა, შეწუხნა ფრიად, ვიდრე მოშთობადმდე თავისაცა და თქუა: მარტო ვარ მე მამისა ჩემისა, უკუეთუ ვყო ესე, საყუჱდრელ არს თავისა ჩემისა და სიბერე მისი შთაჴდა სალმობით ჯოჯოხეთად.

და ევედრებოდა უფალსა სარკუმლით გამო და იტყოდა: კურთხეულ ხარ შენ, უფალო, ღმერთო ჩემო, და კურთხეულ არს სახელი შენი, წმიდაჲ და პატიოსანი, უკუნისამდე, გაკურთხევდეთ შენ ყოველნი საქმენი უკუნისამდე.

და არა შევაგინე სახელი ჩემი და მამისა ჩემისა ქუეყანასა ამას ტყუჱობისა ჩემისასა. მარტო შობილ ვარ მამისა ჩემისაგან და არა უვის მას სხუაჲ შვილი, რომელმანმცა დაიმკჳდრა იგი. არცა ძმა ახლოს, არცა ძე ძმისაგან არს, რაჲთამცა დაუმარხე მას თავი ჩემი ცოლად. აჰა ესერა, წარმიწყმდეს შჳდნი ქმარნი, ამიერითგან რაჲსა არს ცხორებაჲ ჩემი? და უკუეთუ არა ჯერ-გიჩნს სიკუდილი ჩემი, ბრძანე მოხედვა ჩემი და შემიწყალე მე, რაჲთა არა მესმეს ყუჱდრებაჲ.

და შეისმნეს ლოცვანი ორთანივე წინაშე ღმრთისა.

და მოივლინა რაფაელ ანგელოზი განკურნებად ორთავე: ტობის გარდაჴდად თეთრი თუალთაგან და სარა, ასული ჰრაგუელისი, მიცემად ტობიასა, ძესა ტობისსა, ცოლად; და შეკრვად ასმოდეოს, ბოროტი ეშმაკი, რაჲთა ტობია იხუჱდროს დამკჳდრებად იგი. მას ჟამსა ოდეს მოვიდა ტობი და შევიდა სახედ თჳსა; და სარა, ასული ჰრაგუელისი, გარდამოვიდა ქორთაგან თჳსთა.

თავი

მას ჟამსა მოიჴსენა ტობი ვეცხლი იგი, რომელი ვედრად მიეცა გაბაელს ჰრაგუელსა ხუჟიკეთისასა

და თქუა გულსა თჳსსა: მე ვითხოე სიკუდილი, რაჲსა არა მოუწოდე ტობიას, ძესა ჩემსა, რაჲთა ვაუწყო მას ვიდრე სიკუდილდმდე ჩემდა?

და მოუწოდა მას და ჰრქუა: ყრმაო, მო-რა-ვკუდე, დამფალ მე და ნუ უგულებელს-ჰყოფ დედასა შენსა, პატიოსნად იპყარ იგი ყოველთა დღეთა ცხორებისა შენისათა და ჰყოფდი სათნოებასა მისსა და ნუ შეაწუხებ მას.

მოიჴსენე, ყრმაო, რამეთუ მრავალნი ჭირნი იხილნა შენ ზედა მუცელსა მისსა. და ოდეს მოკუდეს, დაჰფალ იგი ჩემ თანა საფლავსა ჩემსა.

ყოველთა დღეთა, შვილო, უფალი ღმერთი ჩუენი გეჴსენინ და ნუ ინებებ ცოდვათ, გარდასლვად მცნებათა მისთა. სიმართლესა იქმოდე ყოველთა დღეთა ცხორებისა შენისათა და ნუ მიხუალ გზათა სირცუვისათა.

ნაყოფთაგან შენთა ჰყოფდი წყალობასა და ნუ გეშურობნ თუალი შენი ყოფად მოწყალებისა შენისა, ნუ უგულებელს ჰყოფ გლახაკთა, რაჲთა არა მიიქცეს შენგან პირი ღმრთისაჲ.

ვითარცა გაქუნდეს შენ, სიმრავლისაებრ ჰყოფდი წყალობასა, უკუეთუ მცირედი გაქუნდეს, მცირედისაებრ ჰყოფდი წყალობასა. ნუ გეშინინ.

რამეთუ მოწყალებაჲ სიკუდილისაგან იჴსნის, არა უტევის შესლვა ბნელსა.

ნიჭი კეთილი არს მოწყალებაჲ ყოველთა, რომელთა ყონ იგი წინაშე მაღლისა.

ეკრძალე, ყრმაო, ყოვლისაგან სიძვისა, და ცოლი პირველად მოიყვანე ნათესავისაგან მამათა შენთასა. ნუ მოიყვანებ უცხოთესლსა, რომელი არა იყოს ტომი მამათა შენთა, რამეთუ ძენი წინაწარმეტყუელთანი ვართ: ნოესი, აბრაამისი, ისაკისი, იაკობისი. მამანი ჩუენნი საუკუნითგან მოიჴსენე, შვილო, რამეთუ ამათ ყოველთა მოიყვანნეს ცოლნი ძმათაგან თჳსთა და იკურთხნეს შვილთა შორის შენთა. და ნათესავმან მათმან დაიმკჳდროს ქუეყანაჲ.

და აწ შენ, ყრმაო, გიყუარდენ შენ ძმანი და ნუ ამპარტავობს გული შენი ძმათა შენთა ზედა და ძეთა და ასულთა ერისა შენისათა მოყვანებად თავისა შენისა ცოლი მათგან,

სასყიდელი ყოვლისა კაცისა, რომელი გიქმოდის შენ, ნუ დაადგრების შენ თანა, არამედ მიეც მას მეყსეულად; ჰმონებდი თუ უფალსა, მოგაგოს კეთილი. ეკრძალე, შვილო, ყოველთა შინა საქმეთა შენთა და იყავ სწავლულ ყოველთა შინა სლვათა შენთა.

და რომელი შენ გძულს, სხუასა ნუვის უყოფ, ღჳნოსა მთრვალობით ნუ სუამ და ნუ იქცევინ შენ თანა მთრვალობაჲ ყოველთა შინა გზათა შენთა.

პურისა შენი ეც მშიერსა და სამოსლი შენი - შიშუჱლსა და ყოვლისა ნამეტნავისა შენისა ჰყოფდი მოწყალებასა, და ნუ გშურობნ თუალი შენი ყოფად მოწყალებისა.

ზრახებასა ყოველთაგან გონიერთა ეძიებდი და ნუ შეურაცხ-ჰყოფ ყოველსა ზრახებასა საჴმარსა.

და ყოველსა ჟამსა აკურთხევდი უფალსა შენსა და მისგან ითხოვდი, რაჲთა ყოველნი გზანი შენნი წარმართებულ იყვნენ და ყოველნი ალაგნი და ზრახვანი შენნი წარემართნენ, რამეთუ ყოველთა წარმართთა არა აქუს ზრახვა, არამედ უფალმან მოსცეს ყოველი კეთილი, და რომელი უნებნ, დაამდაბლის, და აწ შენ, ყრმაო, გეჴსენედ მცნებანი ჩემნი და ნუ აღიჴოცებიედ გულისაგან შენისა.

და აწ გაუწყო შენ, რამეთუ ათი ტალანტი დამივედრებიეს ვეცხლისა გაბაელს, რომელი არს ათი ქანქარი, ძესა გაბრიასსა ჰრაგუელს ხუჟიკეთისასა.

ნუ გეშინინ, ყრმაო, რამეთუ დავგლახაკენით. გაქუს ფრიად, უკუეთუ გეშინოდის ღმრთისა, და განეშორო ყოვლისაგან ცოდვისა და ჰყოფდე სათნოებასა წინაშე მისსა.

თავი

მიუგო ტობია და ჰრქუა: მამაო, ყოველსა, რომელსა მამცნებ, ყოფით ვყო.

არამედ ვეცხლისა მისთჳს, რომელ სთქუ ვედრებაჲ გაბაელის თანა, ვითარ ჴელ-ვიწიფო მოღებად? რამეთუ მე არა ვიცი იგი, არცა მან მიცის მე. რაჲ სასწაული მივსცე მას, რაჲთა იცნას და ჰრწმენეს ჩემი და მომცეს ვეცხლი იგი? და არცაღა გზა ხუჟიკეთისა ვიცი.

მიუგო ტობი და ჰრქუა: ჴელითწერილი მომცა მე და წარმოვიღე. და ერთი დავდევ ვეცხლსა მას თანა. აჰა ესერა, ესე ოცდაექუსი წელი არს, ვინაჲთგან მივეც ვეცხლი იგი. მისცა მას ჴელითწერილი და ჰრქუა: აწ, შვილო, იძიე ვინ კაცი სარწმუნო, რომელი მივიდეს შენ თანა და მივსცეთ მას სასყიდელი; და წარვედ და მოიღე ვეცხლი იგი, ვიდრე ცოცხალ ვარ.

და განვიდა ტობია ძიებად კაცისა, რ~ა წარვიდეს ხუჟიკეთა, მეცნიერი გზისა. და პოვა რაფაელ, მდგომარე წინაშე მისა.

ჰრქუა მას ტობია: ვინა მოხუალ ჭაბუკო? ძეთაგან ისრაელისათა: ერთი ძმათაგანი შენთა. და მოსრულ ვარ აქა საქმედ და მოდგინებად მუშაკობისა. ჰრქუა მას ტობია იცი-ა მისლვა ხუჟიკეთს?

ხოლო მან ჰრქუა: ფრიად ვიცი და მეცნიერ ვარ ყოველთა გზათა მისთა. და ხუჟიკეთა სრულ ვარ მ~დის და დავადგრი გაბაელის თანა, ძმისა ჩუენისა, რომელი მყოფ არს ჰრაგუელს ხუჟიკეთისასა და შორავს ეგბატანისა გზასა ორისა დღისა განწესებული. ჰრაგაჲ არს მთასა ზედა, ხოლო ეგბატანი შორის ველსა.

და ჰრქუა მას ტობია: მიგებდ მე, ჭაბუკო, ვიდრემდის ვაუწყო ტობის, რამეთუ მიჴმს მე, რაჲთა მოხჳდე ჩემ თანა. და მიიღო სასყიდელი შენი.

და ჰრქუა: აჰა გელი შენ, არამედ ნუ ჰყოვნი.

და შევიდა ტობია და უთხრა ტობის, და ჰრქუა: აჰა, ვჰპოე კაცი ძმათა ჩუენთაგან, რომელი წარვიდეს ჩუენ თანა ხუჟიკეთა. და ჰრქუა მას: მომიწოდე აქა, რ~ლ უწყოდი, რომლისა ტომისა არს, უკუეთუ სარწმუნო არს, რაჲთა წარვიდეს შენ თანა.

და განვიდა და მოუწოდა ტობია. და მოვიდა მისა. და მოიკითხა იგი ტობი პირველად. და თქუა ანგელოზმან მან: მშჳდობაჲ შენ თანა!

ჰრქუა მას ტობი.

ხოლო მან ჰრქუა მას: რაჲ გნებავს? ტომსა და მამულსა ეძიებ, ანუ სასყიდლით-მოდინესა, რომელი წარვალ ძისა შენისა თანა? ჰრქუა მას ტობი: ძმაო, ჭეშმარიტად მინებს ცნობად სახელი შენი და რომლისა ნათესავისა ხარი შენ?

და თქუა ანგელოზმან: მე ვარ ანანია აზარიასი სახლისაგან სედემისა დედის, ძმათა შენთაგანი.

ჰრქუა ტობი: ცოცხლებით მოხუჱდ და ცხორებული, ძმაო, ნუ გამირისხნები, რამეთუ მინებს ცნობად ჭეშმარიტად მამული შენი. და აჰა ესერა ძმა ჩემი ხარი შენ და ნათესავისა კეთილისა და სახიერისა. ვიცოდე ანანია და ნათანიელ, ორნი ძენი სედემისნი დიდისანი, რამეთუ იგინი ჩემ თანა მივიდიან იერუსალემდ და თაყუანის-სციან მათ მუნ ჩემ თანა. და არა შესცთეს კაცნი ესე, ძმანი ჩემნი, ცთომასა მას თანა ძეთა ისრაელისთა. ძირისაგან კეთილისა ხარი შენ, ძმაო, მშჳდობით მოხუჱდ.

და მე მიგცე შენ სასყიდელი დღისა და საზრდელი შენი იყოს მსგავსად. ძისა ჩემისა თანა.

და მერმე გირთო-ვეღა სასყიდელსა შენსა ზედა.

და მოუწოდა ტობი ძესა თჳსსა და ჰრქუა: შვილო, განვედ ძმისა შენისა თანა და მზა იყავ; რამეთუ ღმერთმან, რომელი არს ცათა შინა, მიგიყვანენ თქუენ მუნ მშჳდობით და მოგაქციენ თქუენ ცოცხლებით. და ანგელოზი მისი იყოს თქუენ თანა.

და ტიროდა დედა მისი. ჰრქუა მას ტობის: რაჲსა წარავლინე ყრმა ესე? ანუ ეგე არს კუჱრთხი მე და შენისა ჴელისა? და ესე განვალს და შემოვალს ჩუენ ზედა.

ყოველი ვეცხლი ვეცხლსა ეწიოს, არამედ ნასხოვარ იყავნ ძისა ჩემისა.

ვითარცა მოცემულ არს ჩუენდა ცხორებაჲ უფლისა მიერ, ეგრეცა ვცხონდებოდეთ.

და ჰრქუა ტობი: ნუ გეშინინ, ცოცხლებით მოვალს, ნუ გეშინინ, დაო!

ანგელოზი სახიერი თანა-უვიდოდის მათ და წარემართოს გზაჲ მისი და მოაქციენ ცოცხლებით.

მაშინ დასცხრა ტირილად დედაჲ მისი

თავი

და განვიდა ყრმაჲ იგი და ანგელოზი იგი და წარემართნეს, და ძაღლი იგი მათ თანა. და მოვიდეს ვიდრე მდინარედ ტიგრისამდე და დაადგრეს განსუჱნებად მუნ.

და შთავიდა ყრმაჲ იგი მდინარესა მას დაბანად პირისა. და მოეხჳა თევზი ფერჴთა მისთა, და ჴმაჲ-ყო ყრმამან მან.

და ჰრქუა ანგელოზმან: შებმა-უყავ და შეიპყარ ეგე! და აღმოიღო თევზი იგი ჴმელად ქუეყანად.

ჰრქუა ანგელოზმან მან ყრმასა მას: განაპე ეგე და გამოუღე გული, ნავღელი და ტყირბი და დადევ ეგე კრძალულად, და საჴმარ არს ეგე წამლად.

და ყო ეგრე. ხოლო თევზი იგი შეწუჱს და შეჭამეს და ნეშტი იგი დაჰმარხეს იგი საგზალად.

და წარვიდეს ორნივე და მოვიდეს ვიდრე ხუჟიკეთამდე.

და ჰრქუა ტობია ანგელოზსა: რაჲ წამალი არს ესე?

ჰრქუა: გული და ტყირბი კუმელად წინაშე კაცისა, რომლისაჲ არნ შემთხუევაჲ ეშმაკისაჲ, გინა სულისა ბოროტისა. და ივლტინ მისგან.

და ნავღელი ცხებად თუალთა, რომელსა არნ თეთრი, შთაბერვად მას, და განიკურნიან.

და მიიწივნეს ეგბატანად.

ჰრქუა ანგელოზმან მან ყრმასა მას: ჰრაგუელისსა ჯერ-არს ჩუენდა განსუენებაჲ დღეს, რამეთუ კაცი იგი ნათესავი ჩუენი არს, და ასული ერთი უვის მას კეთილი ხილვითა ფრიად.

და სამართალსა მისსა დამკჳდრებად მამა მისი. და შენდა სამართალ არს მოყვანებად იგი, რამეთუ არს იგი უმეტეს ყოველთა, მჴნე და გონიერ ფრიად. და მამასა მისსა უყვარს იგი.

და აწ ისმინე და ვიტყოდე მისთჳს და მოგითხოო იგი დღეს. და ოდეს მოვიქცეთ ჰრაგავით, მაშინ ვყოთ ქორწილი მისი; ვიცი, რამეთუ ვერ ჴელ-ეწიფის ჰრაგუელს სიტყჳსგებად შენდა, რამეთუ შენდა არს თჳსობაჲ მისი უფროჲს ყოველთა კაცთა, რამეთუ იცის, უკუეთუ მისცეს იგი სხუასა ქმარსა თანა-მდებ არს სიკუდილისა სამართლისაებრ წიგნისა მოსესისა. და მოვიყვანოთ იგი მამისა შენისა.

ჰრქუა ტობია: მასმიეს, ძმაო, მისთჳს, რამეთუ მიცემულ არს იგი ქმართა და მოსწყდიან იგინი სასძლოსა შინა მათსა ღამე, რაჲ შევიდიან მისსა. იტყოდეს ვინმე, ვითარმედ ეშმაკმან მოსრნის იგინიო.

და აწ მეშინის მე მისგან, რამეთუ ჰყუარობს ეშმაკი იგი და მას არაჲ ავნის, არამედ უკუეთუ ვინმე მიეახლის, მოკლის; ნუუკუჱ მოვკუდე და შთავჴადო სიბერე მამისა და დედისა ჩემისაჲ სალმობით საფლავსა მათსა, იამავრი ვარი მე და ძე სხუაჲ, გინა ასული არა უვის მათ, რაჲთა დაჰფლნეს ვინ იგი.

და ჰრქუა რაფაელ: არა გაჴსოვს-ა მცნებაჲ მამისა შენისაჲ, რამეთუ გრქუა შენ მოყვანებაჲ ცოლისაჲ სახლისაგან მამათა შენთაჲსა? და აწ ნუ გეშინინ, რამეთუ ვიცი, ვითარმედ მოგცეს შენ და ნუ ზრუნავ ეშმაკისა მისთჳს.

რაჟამს მოიყვანო და შეხჳდე მისსა სასძლოსა, დადევ გული იგი და ტყირბი თევზისა სიცხესა ზედა საკუმეველთასა,

და არქუ მას პირველად აღდგომაჲ და დადგრომაჲ ფერჴთა თჳსთა ზედა, და ილოცევდით ორნივე და ევედრენით უფალსა და მოსცეს კურნებაჲ მას. კურნებაჲ და წყალობაჲ იყოს თქუენ თანა, და მოგეცნენ შვილნი მის თანა, რამეთუ შენდა არს სამართალ მოყვანებად იგი საუკუნითგან.

თავი

და ვითარცა მოვიდეს ეგბატანას ჰრაგუელისსა, და პოეს იგი წინაშე ბჭეთა ეზოჲსათა მჯდომარე. და მოჲკითხეს ურთიერთა. და ჰრქუა მათ: ძმანო, მშჳდობით შემოხუჱდით სახლსა ძმისა თქუენისასა.

და ვითარცა შევიდეს სახიდ, ჰრქუა ჰრაგუელ ედნას, ცოლსა თჳსსა: ვითარმედ ესე ჭაბუკი ჰგავს ტობის, ძმასა ჩემსა?

ჰკითხვიდა ედნა: ვინანი ხართ თქუენ, ძმანო? ხოლო მათ ჰრქუეს: ნინევით, ნატყუჱნავისაგანნი ძეთაგან იერისალემისათა ნეფთალემისნი.

და ჰრქუა ედნა: იცით-ა ტობი, ძმაჲ ჩუენი? ხოლო მათ თქუეს: ვიცით.

და თქუა: ცოცხლებით არს-ა? და უთხრა ტობია, მამა არს ჩემი.

და აღდგა ჰრაგუელ და ამბორს-უყო ტობიას, ტიროდა

და ჰრქუა: კურთხეულ იყავნ, შვილო კაცისა კეთილისა და სახიერისაო. ჵოი დიდთა ბოროტთა, რამეთუ დაბრმა კაცი მართალი, რომელი იქმოდა მოწყალებასა. და შეიტკბო, ძე ძმისა თჳსისაჲ, და ტიროდა ქედსა თჳსსა ზედა და ამტკიცებდა.

და ედნა, ცოლი თჳსი და სარა, ასული თჳსი ტიროდეს და შეიწყნარნეს იგინი გულს-მოდგინედ.

დაკლეს ვერძი და დაიბანნეს და დასხდეს სერობად. და ტობია რაფაელსა: აზარია, ძმაო, ეტყოდე ჰრაგუელს, ასულისა მისისათჳს, რაჲთა მომცეს იგი ცოლად.

ესმა ესე ჰრაგუელს და ჰრქუა ტობიას: შვილო, ჭამე, სუ და განმხიარულდი ამას ღამესა. ვიცი, რამეთუ არა ჯერ-არს ამ~ს სხუასა მიცემად ასული ჩემი, არამედ შენ მოგცე შვილი ჩემი.

ესე უწყოდი, რამეთუ შჳდთა ქმართა მივეც იგი და ყოველნი მოსწყდეს ღამე, ვითარცა შევიდიან მისსა. აწ ჭამე და სუ.

და თქუა ტობია: არა ვჭამო, არცა ვსუა, ვიდრე არა მომცე. ჰრაგუელ: რაჲმე ჴელ-მეწიფების ყოფად? და იგი შენდა არს მიცემული სჯულისაგან ნათესაობით სამართლისაებრ ცოლად. უფალმან წარგვიმართო თქუენ ამას ღამესა, ყავნ თქუენ თანა მშჳდობაჲ.

და მოუწოდა დედასა თჳსსა და ჰრქუა გამოღებაჲ წიგნისა. და დაწერა წიგნი შერთვისაჲ, რაჲთა მისცეს იგი ცოლად წიგნისაებრ მოსესისა. და მოიღო ედნა და დაწერა და დაბეჭდა.

მაშინ ჭამეს და სუეს.

ჰრქუა ჰრაგუელ ედნას, ცოლსა თჳსსა: მზა ყავ საუნჯე სხუაჲ და შეიყვანე ასული ჩუენი მუნ.

და მან ყო ეგრე: შეიყვანა სასუჱნებელსა მას და შეიტკბო იგი. და ტიროდა და თქუა:

ნუ გეშინინ, ასულო, ყავნ ღმერთმან ცათამან ამას ღამესა წყალობაჲ და მოგეცინ შენ სიხარული მწუხარებისა მის წილ შენისაჲ პირველისაჲ.

თავი

და იყო, ვითარცა აღასრულეს განცხრომაჲ იგი სიხარულისა, აღდგეს წოლად და შეიყვანეს ტობია სასუენებელად.

და მოეჴსენა ტობიას სიტყუაჲ იგი რაფაელისი. და მოიღო ტყირბი იგი და გული თევზისა და დაასხა იგი ნაკუჱრცხალსა მას ზედა და საკუმეველი.

და სულმან მან თევზისამან გამოაძო ეშმაკი იგი და განაშორა ქალისა მისგან. და ივლტოდა იგი ზენა კერძო ეგჳპტისა ადგილთა. რაფაელ შეკრა იგი მუნ.

და ტობია ჰრქუა სარას: დაო, აღდეგ, განწმედით. ვილოცოთ წინაშე უფლისა, რაჲთა ყოს ჩუენ ზედა წყალობაჲ და ცხორებაჲ ამას ღამესა.

და თქუა ტობია: კურთხეულ ხარ შენ, უფალო, ღმერთო მამათა ჩუენთაო, კურთხეულ არს სახელი წმიდაჲ შენი ყოველთა ზედა საუკუნეთაჲ. გაკურთხევენ ცანი და ყოველნი დაბადებულნი შენნი.

შენ შეჰქმენ კაცი ადამ და მიეც შემწედ ცოლი თჳსი, და ორთა მათგან იჴსენ ნათესავი კაცთა. და სთქუ, ვითარმედ: არა კეთილ არს ყოფაჲ კაცისა მარტოსა, არამედ უქმნეთ შემწე მსგავსი მისი.

და აწ, უფალო, შენ უწყი, რამეთუ არა სიძვით მოვიყვანებ დასა ამას ჩემსა, არამედ სამართალითა სჯულისაჲთა, რაჲთა შევიწყალნეთ ჩუენ, უფალო, და დავბერდეთ ჩუენ ურთიერთარს და მომცენ ჩუენ შვილნი კურთხევად.

და ზოგად თქუეს ამენი.

და ჰრქუა ჰრაგუელ მონათა თჳსთა მოთხრაჲ საფლავისაჲ ღამე:

უკუეთუ მოკუდეს, დავჰფლა იგი ღამე, რაჲთა არავინ აგრძნეს და ვიქმნე საყუედრელ.

და ვითარცა განვიდეს მონანი ღამე მოთხრად საფლავისა, მოუწოდა ჰრაგუელ ედნას, ცოლსა თჳსსა,

და ქუა: მიავლინე ერთი მჴევალთაგანი და იხილენ, უკუეთუ ცოცხალ არიან.

და მიავლინა ედნა მჴევალი ერთი, სანთლითა განაღო კარი სასუჱნებელისაჲ და იხილნა, რამეთუ ეძინა ერთად მშჳდობით.

გამოვიდა და უთხრა ედნას. მიავლინა და უთხრა ჰრაგუელს და თქუა ვითარმედ: ცოცხალ არიან.

აკურთხეს ღმერთი და თქუეს: კურთხეულ ხარ შენ, უფალო, ღმერთო ცათაო და ქუეყანისაო, ყოვლითა კურთხევითა სრულითა და წმიდითა. გაკურთხევდენ შენ ყოველნი ანგელოზნი და ყოველნი დაბადებულნი შენნი, და რჩეულნი შენნი, გაკურთხევდედ შენ ყოველთა მიმართ საუკუნეთა. შენ ხარ, რომელმან ჰგუჱმი და ჰკურნი.

კურთხეულ ხარ შენ, რამეთუ მახარე ჩუენ და არა მეყო ჩუენ ეგრეთ, ვითარ-იგი ვჰგონებდით, არამედ მრავლისაებრ წყალობისა შენისა ჰყავ ჩუენ თანა.

კურთხეულ ხარ შენ, უფალო, რომელმან აკურთხენ ორნი იამავრნი და მშობელნი მათნი. მოეც მათ წყალობაჲ და ცხორებაჲ სრულ ჰყავ სიხარულით.

და მოვიდეს სიხარულით მონანი იგი და ჰრქუა მათ, რაჲთა აღავსონ საფლავი იგი, განთიადმდე, რაჲთა არავინ აგრძნეს.

და ედნას, ცოლსა თჳსსა, ჰრქუა, რაჲთა მზა ყოს პური დიდი. ხოლო მოასხნა მან ოთხნი ზუარაკნი და ოთხნი ვერძნი და ბრძანა მომზადებაჲ მათი.

და მოუწოდა ტობიას და ეფუცა მას და ჰრქუა: არა განხჳდე სახლით ჩემით ვიდრე მეათორმეტედ დღემდე, რაჲთა ახარო სულსა ასულისა ჩემისასა სალმობიერსა.

და ზოგი მონაგებისა ჩემისა მიიღე მეყსეულად, წარვედ ტობიას წინაშე და ნეშტი, რაჲც იყოს სხუაჲ, ოდეს მოვსწყდეთ მე და ცოლი ჩემი, თქუენი არს.

გეშინინ, მე მამაჲ შენი ვარ და ედნა დედაჲ შენი.

თავი

მაშინ მოჰჴადა ტობია რაფაელს და ჰრქუა მას:

ძმაო აზარია, წარიბენ ამიერ ორნი აქლემნი და ოთხნი მონანი და წარვედ ჰრაგად გაბაელისსა და მიეც მას ჴელითწერილ ესე და მოჲღე მისგან ვეცხლი იგი და მოჲყვანე იგიცა შენ თანა ქორწილსა ამას.

შენ იცი, რამეთუ რაცხჳს მამაჲ ჩემი დღეთა და უკუეთუ დავყოვნოთ და დავაკლდეთ დღე ერთ ოდენ, შეწუხნეს მამაჲ ჩემი. და ჰრაგუელ ფუცა არაგანტევებაჲ ჩემი ათოთხმეტ დღე, რაჲთა ვიყოფოდი მე მათ თანა და ვერ ჴელ-მეწიფების შეურაყოფაჲ მისი.

მაშინ წარემართა რაფაელ და მონანი იგი მის თანა და მივიდეს ჰრაგად გაბაელისსა. და მისცა რაფაელ ჴელითწერილი იგი გაბაელს. და აუწყა ტობიაჲსთჳს, ვითარმედ მოყვანა ასული ჰრაგუელისი და არს იგი მუნ. და ჰხადეს მასცა ქორწილსა მას. აღდგა გაბაელ და მოჲხუნა გუდანი იგი.

და აღიმსთუჱს განთიად. და მოვიდა ზოგად ქორწილსა მას ჰრაგუელისსა და პოეს ტობია ინაჴითმჯდომარე. და აღ-თავ-იქცია ტობია და ამბორს-უყო გაბაელს, და მოჲკითხა ტობია რაფაელცა. და თქუა გაბაელ: კურთხეულ არს ღმერთი, რომელმან მოგცა შენ მშჳდობაჲ, რამეთუ ძე კაცისა კეთილისა და სახიერისა და ქუჱლისმოქმედისა ხარი შენ. კურთხეულ იყავ შენ და მამაჲ შენი კურთხეულ იყვენით

თავი

ხოლო ტობი რაცხდა დღეთა, ვინაჲთგან განვიდა ტობია, ძე მისნი. და ოდეს აღესრულნეს დღენი იგი, შეწუხნა ტობი

და თქუა: მო-სამე-კუდა გაბაელ და არავინ მოსცა ვეცხლი იგი ძესა ჩემსა.

და თქუა ანა: წარწყმდა ძე ჩემი და არღარა ცოცხალა იგი.

და გოდებდა მისთჳს და იტყოდა:

10,6 ტობი ნუგეშინის-ცემდა მას და ჰრქუა: ნუ გეშინ, დაო, მოვიდეს ძე ჩუენი ცოცხალი, დაბრკოლებაჲ რაჲმე ეყო მას და მით ჰყოვნის. ნუ სწუხ, რამეთუ რომელი წარსრულ არს მის თანა, სარწმუნო არს ძმათა ჩუენთაგანი, ნურას დაიდებ გულსა შენსა ბოროტსა.

და თქუა ანა: წარმიწყმდა შვილი ჩემი! და განვიდის გზათა მ~რთ და იმსტურობნ უკუეთუ მოვალს ძე მისი ვიდრე მზისა დასულამდე. და შევიდის სახედ თჳსა და არარაჲსა გემო იხილის, არცა დაიძინის.

და თქუა ჰრაგუელ: მე წარვავლინნე მოციქულნი წინაშე ტობისსა, და ვაუწყო შენთჳს, ხოლო შენ იყავ მცირედ ჟამ ჩემ თანა.

და შ~ნ ტობია ჰრქუა: ნუსადა, მამაო ჩემო, გლოცავ შენ, წარმგზავნე მე, რაჲთა არა მწუხარე ვიყო მე და მამაჲ ჩემი.

და აღდგა ჰრაგუელ და მოჲყვანა სარა, ასული თჳსი, და მისცა იგი ტობიას. და მისცა მას ყოველთაგან მონაგებთა თჳსთა და ზოგი: მონები და მჴევლები, ზროხაჲ და ცხვარი, ვერძები და აქლემები, ოქროჲ, ვეცხლი და სამოსლები დიდძალი ფრიად.

და წარავლინნა იგი, ამბორს-უყო და ჰრქუა: წარვედით, შვილო, ცოცხლებით და ღმერთმან ცათამან წარგიმართენ თქუენ, და მიხილვანცა შვილნი თქუენნი პირველ სიკუდილისა ჩემისა.

და ამბორს-უყო ტობიას და სარას, ასულსა თჳსსა, შვილო, პატივ დედამთილისა რამეთუ ამიერითგან იგინი არიან მამა-დედანი შენნი, ვითარცა ჩუენ ვიყვენით შენდა. ვიდოდე, ასულო, ცოცხლებით!

და წარვიდა ტობია სიხარულით და აკურთხევდა ღმერთსა ცისა და ქუეყანისასა ილოცვიდა და თქუა: მეყავნ მე პატივისცემა მამისა ჩემისა და სიდედრისა ჩემისა, ვითარცა მამათა და დედათა ჩემთა, ყოველთა დღეთა ცხორებისა ჩემისათა.

თავი

და წარვიდეს გზასა მათსა და მოვიდეს კესარიას, რომელ არს წინაშე ნინევისა.

და ჰრქუა რაფაელ ტობიას: შენ იცი, ვითარ დაუტევე მამაჲ შენი.

აწ წარუსწროთ და მზა ვყოთ სახლი, ხოლო ცოლი შენი მოვიდეს მოცალედ შემდგომად ჩუენსა.

და წარვიდეს ორნივე, ხოლო ძაღლი იგი რბიოდა უწინარეს მათსა.

ჰრქუა რაფაელ ტობიას: მიიღე ნავღელი თევზისა ჴელსა შენსა. და ვითარცა მიეახლო მამასა შენსა, იგი მოგიჴდეს ამბორისყოფად, და თუალნი მისნი აღებულ იყვნენ.

აცცჳე ნავღელი თუალთა მისთა, და შესტკივეს წამალი იგი და მოჰჴადოს თეთრი თუალთა მისთა და იხილოს ნათელი.

და შერბიოდა შინა და ჰრქუა ტობის: აჰა, ძე შენი მოვალს.

და კუალად განვიდა ანა მიგებებად ძისა თჳსისა. მოეხჳა და დავარდა ქედსა ზედა თჳსსა და თქუა: ვინაჲთგან გიხილე შენ, შვილო, აწ თუ მოვკუდე, არღარა ვწუხდე, რამეთუ ვიხილე პირი შენი. და მოვიდა ტობისა.

ხოლო იგი დგა კართა ზედა, და ოდეს ესმა ჴმაჲ ძისა თჳსისაჲ, უნდა ხილვაჲ მისი და ეჩქუეფებოდა აქა და იქი.

და მორბიოდა ტობია მამისა თჳსისა. და მიყო ტობი პირი თჳსი ამბორისყოფად ძისა თჳსისა, და ორნივე თუალნი ახმულ იყუნეს.

და მოჰჴადა წამალმან თეთრი იგი თუალთაგან მისთა.

და აღიხილნა და იხილა ნათელი. და აკურთხევდა ღმერთსა, და მიჰხედა ძესა თჳსსა და ამბორს-უყოფდა მას. და ჰრქუა: აწ გიხილე შენ, შვილო.

კურთხეულ არს უფალი, რამეთუ ვიხილე ძე ჩემი, აჰა ესერა, ვხედავ ძესა ჩემსა. კურთხეულ არს ძე სახელი უფლისაჲ საკჳრველთმოქმედისა.

და შევიდეს ტობი და ანა, ცოლი მისი, და უხაროდა მათ და აკურთხევდეს ღმერთსა ყოვლისა მისთჳს, რაოდენი იქმნა მათთჳს. და უთხრა ტობია მამასა თჳსსა, ვითარ-იგი წარემართა გზაჲ თჳსი. და მოიყვანა სარა, ასული ჰრაგუელისი, ცოლად და მოჲღო ვეცხლი იგი. და აჰა ესერა, არს, მახლობელად წინაშე ბჭეთა მოვალს.

და განიხარეს ტობი და ანა და განვიდე მიგებებად სძლისა მათისა, და იხილეს ნათესავთა მათთა და ყოველთა, რომელნი შეემთხუჱოდეს. და უკჳრდა, რამეთუ ვიდოდა ყოვლითა ძალითა თჳთ ტობი და არავინ იპყრობდა წინა მას.

და აკურთხევდა ჴმითა მაღლითა ღმერთსა. და შეიწყალა იგი ღმერთმან და აღიხილნა თუალნი მისნი.

და იყო სიხარული ყოველთა ჰურიათაჲ, რომელნი იყვნეს ნინევს შინა.

და მოვიდეს მისსა აქიაკაროს და ნაბალ, ძმათა შვილნი მისნი

და უხაროდა ტობი თანა. და ყვეს ქორწილი მრავლითა სიხარულითა.

თავი

და ოდეს აღასრულეს ქორწილი იგი, ჰრქუა ტობი ძესა თჳსსა ტობიას: მივსცეთ სასყიდელი კაცსა მას, რომელი მორვიდა შენ თანა. და მერმე შე-ღა-ვსძინოთ.

სასყიდელი, არა დამჭირდეს, დაღათუ ზოგი მივსცეთ ყოვლისა მისგანი, რომელი მოვიღეთ ჩუენ თანა.

მე მანდა მივსცე გზასა ზედა და ცოლი ჩემი განკურნა. არა მევნების, რაჲ მივსცეთ მას.

ხოლო ტობი ჰრქუა: სამართლად ჯერ-არს მიცემად ზოგი ყოვლისა მისგან, რომელი გაქუნდა; და მოვიდა შენ თანა.

და მოჲხადა ანგელოზი იგი და ჰრქუა მას: მოჲღე ზოგი ყოვლისა მისგან, რომელი მოჲღე. და მოხუედ ცოცხლებით სასყიდელად შენდა და წარვედ ცხორებით თჳსად ადგილად.

კეთილ არს ლოცვაჲ მარხვასა თანა და მოწყალებაჲ - სიმართლესა თანა. უფროჲს ამათ ორთასავე უმჯობეს არს მოწყალებაჲ, ვიდრე დაუნჯებასა ოქროსაჲ.

მოწყალებაჲ სიკუდილისაგან იჴსნის და განწმიდის ცოდვისაგან ყოვლისა; რომელი ჰყოფდეს მოწყალებასა, განძღეს ცხორებითა,

ხოლო რომელნი იქმან ცოდვასა და სიცრუვესა, იგინი მბრძოლნი არიან თჳსისა ცხორებისანი.

ხოლო აწ გითხრა თქუენ ყოველივე ჭეშმარიტი და არაჲ დავფარო თქუენგან სიტყუაჲ.

ოდეს-იგი ილოცევდით შენ და სარაჲ, სძალი შენი, შეისმეს ლოცვანი თქუენნი წინაშე ღმრთისა, და საცნაურ იქმნნეს საქმენი და მოწყალებანი შენნი, რომელთა იქმოდი მკუდართა მათ ზედა.

და ოდეს აღსდეგ ტაბალისა მისგან და შეჰმოსე მკუდარი,

მაშინ მომავლინა მე ღმერთმან განკურნებად შენდა და სძლისა შენისა.

მე ვარ რაფაელ, ერთი შჳდთაგანი წმიდათა ანგელოზთაჲ, რომელნი შესწირვენ ლოცვასა წმიდათასა და შევლენან დიდებასა წმიდისასა.

და შევიდეს წინაშე შეძრწუნებულნი ორნივე და დაცჳვეს პირსა ზედა თჳსსა, რამეთუ შეეშინა.

არა ჩემითა მადლითა, არამედ ნებითა ღმრთისა ჩუენისათა, რამეთუ აკურთხევდით მას უკუნისამდე.

ყოველთა დღეთა გეჩუენებოდე თქუენ, არა ვჭამდ და არცა ვსუემდ, არამედ ხილვით ხოლო ვხედევდი თქუენ.

და აწ აუვარებდით ღმერთსა, რამეთუ აღვალ მომავლინებელისა ჩემისა უფლისა. და დაწერეთ ყოველი ესე, რაჲცა შეგემთხვია თქუენ.

და აღ-რაჲ-დგეს, არღარა იხილეს იგი.

აღუარებდეს იგინი ყოველთა საქმეთა მათთა დიდ-დიდთა და საკჳრველებათა მისთა, ვითარ-იგი ეჩვენა მათ ანგელოზი ღმრთისაჲ.

თავი

და ტობი დაწერა ლოცვაჲ მათა მიმართ სიხარულად და თქუა: კურთხეულ არს ღმერთი, რომელი ცხოველ არს საუკუნეთა, და სუფევა მისი ჰგიეს უკუნისამდე.

აუარებდით მას ძენი ისრაელისანი წინაშე წარმართთა, რამეთუ მან მიმოგთესნა თქუენ მათ შორის.

და მუნ უჩუენეთ დიდებულებაჲ მისი, აღამაღლებდით მას წინაშე ყოვლისავე ცხოველისა, რამეთუ იგი თავადი არს უფალი ღმერთი, მამაჲ ჩუენი ყოველთა მიმართ საუკუნეთა.

მტანჯის ჩუენ ცოდვათა ჩუენთათჳს და შეგჳწყალნის და შეგუკრიბნის ყოველთაგან თესლთა, სადაცა განვიბნივნით.

უკუეთუ მოჲქცეთ მისსა ყოვლითა გულითა, ყოვლითა სულითა ყოვლითა გონებითა თქუენითა ყოფად წინაშე მათსა ჭეშმარიტებისაჲ, მაშინ მოიქცეს იგი თქუენდა და არა გარე-მიიქციოს პირი მისი თქუენგან. და იხილოთ, რაჲ-იგი ყოს თქუენ თანა. და აუარებდით მას ყოვლითა გულითა თქუენითა, აკურთხევდით უფალსა სიმართლისასა და აღამაღლებდით მეუფესა საუკუნეთასა. მე ქუეყანასა ამას ტყუეობისასა აღუარე მას და ვაჩუენო ძალი სიმდიდრისა მისისაჲ. ნათესავნი ცოდვილთანი მოიქეცით და ყავთ სიმართლე მისსა. ვინ უწყის, გინებოს ხოლო თქუენ და ყოს მოწყალებაჲ თქუენ თანა.

ღმერთსა ჩემსა აღვამაღლებ და სული ჩემი მეუფესა ცათასა უგალობდეთ დიდებულებასა მისსა.

იტყოდით ყოველნი და აუარებდით მას იერუსალემს.

იერუსალემი, ქალაქი წმიდისაჲ, გტანჯოს საქმეთათჳს ძეთა შენთაჲსა და კუალად შეიწყალნეს ძენი მართალთანი.

აუარებდით უფალსა კეთილად და აკურთხევდ მეუფესა საუკუნეთასა, რაჲთა კუალად კარავი აღეშენოს შენ შორის სიხარულით. იხარო შენ შორის ტყუეთა და შეიყუარენ შენ შორის უბადრუკნი ყოველთა მიმართ ნათესავთა საუკუნეთა.

ნათესავნი მრავალნი მოვიდოდიან სახელისათჳს უფლისა ღმრთისა, ძღუენითა ნათესავმან ნათესავთამან მოსცეს სიხარული.

წყეულ არიან ყოველნი მოძულენი შენნი, კურთხეულ არიან ყოველნი მოყუარენი შენნი უკუნისამდე.

გიხაროდენ და მხიარულ იყავ ძეთა ზედა მართალთასა,

რამეთუ ნეტარ და უხაროდენ მოყუარეთა. და იხარებდეს

სული ჩემი უკუნისამდე, აკურთხევდით ღმერთსა, მეუფესა ჩუენსა დიდსა.

რამეთუ აღაშენოს იერუსალემი საფირონითა და ზამარაგდონითა და ქვითა პატიოსნითა ზღუდენი მისნი და გოდოლნი და არდაბაგნი მისნი ოქროჲთა წმიდითა.

და უბანნი იერუსალემისნი ლიგჳრონითა და ანთრაკითა, ქვითა სოფერითგამოჲთა მოფენილ იყოს.

და იტყოდიან ყოველთა უბანთა მათთა: «ალელუა». აქებდენ და იტყოდიან: კურთხეულ არს უფალი, რომელი ნათელ არს ყოველთათჳს უკუნისამდე.

თავი

იყო ორმეოცდაათექუსმეტის, ოდეს წარწყმიდნა თუალნი და შემდგომად რაოდენისა აღიხილნა თუალნი. და იქმოდა ქველისსაქმესა და შესძინა შიში უფლისა ღმრთისა და აუარებდა მას.

და ფრიად დაბერდა და მოუწოდა ძესა თჳსსა ტობიას და ექუსთა ძისწულთა მისთა და ჰრქუა: წარიყვანენ ძენი შენნი, რამეთუ განსლვასა ცხორებისასა ზედა ვდგა მე.

და წარვედ ხუჟიკეთად შვილითურთ. მრწამს მე, რამეთუ რავდენსა იტყოდა იონა წინაწარმეტყუელი ნინევისა: დაქცევისათჳს, ხოლო ხუჟიკეთს იყოს მშჳდობაჲ ვიდრე ჟამ რაოდენამდე. რამეთუ ძმანი ჩუენნი ყოველსა ქუეყანასა განიბნივნენ ქუეყანისა მისგან კეთილისა. და იერუსალემი იყოს ოჴერ და სახლი ღმრთისაჲ, რომელ არს მუნ შინა, დაიწუჱს და ოჴერ იყოს ვიდრე ჟამ რაოდენამდე.

და კუალად შეიწყალნეს იგინი ღმერთმან და მოაქცივნეს ქუეყანასა მათსა, და აღაშენონ სახლი იგი, არამედ არა ვითარ პირველ, ვიდრემდე აღივსნენ ჟამნი საუკუნენი. და ამის შემდგომად მოიქცნენ ტყუჱობისაგან და აღაშენონ იერუსალემი პატიოსნად, და სახლი ღმრთისაჲ აღეშენოს ყოველთა მიმართ ნათესავთა საუკუნეთა შენებულითა დიდებულითა, ვითარცა იტყოდეს მისთჳს წინაწარმეტყუელნი.

ყოველნი წარმართნი მოჲქცენ ჭეშმარიტად და ეშინოდის უფლისა ღმრთისა. და დაჰფლნე კერპნი მათნი ქუეყანასა.

და აკურთხევდეს ყოველი თესლები უფალსა. და ერი მათი აკურთხევდეს ღმერთსა და აღამაღლოს უფალმან ერი თჳსი და უხაროდის ყოველთა მოყუარეთა მისთა ჭეშმარიტებით და სიმართლით და ჰყოფდენ წყალობასა ძმათა ჩუენთასა.

და აწ, შვილო, წარვედ ნინევით და ნანდჳლვე იყოს, რომელსა იტყოდა წინაწარმეტყუელი.

ხოლო შენ დაიმარხენ სჯულნი და ბრძანებანი და შენ, შვილო, იყავ მოწყალების მოყუარე და მართალ, რაჲთა კეთილი გეყოს შენ.

ნუღარა იყოფი ნინევს შინა.

და აწ, შვილო, იხილე, მოწყალებაჲ რაჲსა იქმს, ვითარ-იგი სიმართლე იჴსნის. ხოლო ვითარცა იგი ამას იტყოდა, მოაკლდა სული მისი ცხედარსა ზედა. იყო იგი ას ორმეოცდათექუსმეტ წლის. დაჰფლეს იგი პატიოსნად.

მოკუდა ანა, და დაჰფლეს ტობის თანა. ხოლო ტობია წარვიდა სარაჲს თანა, ცოლისა თჳსისა, და ძეთა მისთა თანა ეკბატანად ჰრაგუელისსა, სიმამრისა თჳსისა.

და დაბერდა პატიოსნად და დაჰფლა სიდედრი და სიმამრი მისი პატიოსნად და დაიმკჳდრა ნაყოფი ტობისი, მამისაჲ.

და მოკუდა იგი ას ოცდაშჳდის წლისაჲ ეკბატანს ხუჟიკეთისასა.

და ესმა უწინარეს სიკუდილისა მისისა წარწყმედაჲ ნინევისაჲ, რამეთუ წარტყუენა იგი ნაბოქოდონოსორ და ასჳრეოს. და განიხარა ვიდრე სიკუდილამდე მისსა.